แหล่งที่มา : เนติบัณฑิตยสภา
ย่อสั้น
ในกรณีที่มีการอุทธรณ์คำสั่งศาลชั้นต้นที่สั่งไม่รับอุทธรณ์นั้นเมื่อผู้อุทธรณ์ยื่นคำร้องอุทธรณ์คำสั่งและศาลอุทธรณ์มีคำสั่งยืนตามคำปฏิเสธของศาลชั้นต้นที่ไม่รับอุทธรณ์ก็ดี หรือมีคำสั่งให้รับอุทธรณ์ก็ดีคำสั่งของศาลอุทธรณ์ดังกล่าวย่อมถึงที่สุด
ย่อยาว
ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง โจทก์อุทธรณ์ ศาลชั้นต้นมีคำสั่งว่า โจทก์ไม่ได้อุทธรณ์คัดค้านคำพิพากษาของศาลชั้นต้น แต่โจทก์ขอให้ศาลอุทธรณ์ยกคำพิพากษาศาลชั้นต้นแล้วพิจารณาพิพากษาใหม่ ซึ่งโจทก์ไม่มีสิทธิตามกฎหมายที่จะทำได้ จึงไม่รับอุทธรณ์ของโจทก์ โจทก์อุทธรณ์คำสั่งศาลชั้นต้นศาลอุทธรณ์มีคำสั่งว่าอุทธรณ์ของโจทก์ไม่ได้อ้างข้อเท็จจริงหรือข้อกฎหมายโดยแจ้งชัด จึงเป็นอุทธรณ์ที่ไม่ชอบด้วยกฎหมาย ให้ยกคำร้อง โจทก์ฎีกาคำสั่ง
ศาลฎีกาวินิจฉัยข้อกฎหมายว่า “ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งมาตรา 236 บัญญัติไว้ชัดว่า ในกรณีที่มีการอุทธรณ์คำสั่งศาลชั้นต้นที่สั่งไม่รับอุทธรณ์นั้น เมื่อผู้อุทธรณ์ยื่นคำร้องอุทธรณ์คำสั่ง และศาลอุทธรณ์มีคำสั่งยืนตามคำปฏิเสธของศาลชั้นต้นที่ไม่รับอุทธรณ์ก็ดี หรือมีคำสั่งให้รับอุทธรณ์ก็ดีให้คำสั่งศาลอุทธรณ์นั้นเป็นที่สุด เช่นนี้ เห็นว่าคำสั่งของศาลอุทธรณ์ในคดีนี้ที่สั่งยืนตามคำปฏิเสธของศาลชั้นต้นที่สั่งไม่รับอุทธรณ์ของโจทก์ เป็นคำสั่งถึงที่สุดตามความในบทกฎหมายดังกล่าวข้างต้น โจทก์จึงฎีกาคัดค้านคำสั่งศาลอุทธรณ์ไม่ได้”
พิพากษายกฎีกาโจทก์ ให้คืนค่าฤชาธรรมเนียมชั้นฎีกาทั้งหมดแก่โจทก์ส่วนค่าทนายความชั้นฎีกาให้เป็นพับ”
