แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ย่อยาว
โจทย์ฟ้องเรียกค่าเสียหายเงิน ๖๒๙ บาทโดยกล่าวว่าเดิมจำเลยเปนโจทย์ในคดีที่ ๔๖๐/๒๔๖๐ ฟ้องโจทย์เรื่องกู้เงินครั้นจำเลยเบิกความเปนพยานในคดีนั้นว่าจำเลยไม่ได้ลงลายมือในฟ้องแลใบแต่งทนายจนศาลแพ่งได้พิพากษาจำหน่ายคดีนั้น ทำให้โจทย์เสียค่าธรรมเนียมแลค่าทนายเปนต้น ฯ
จำเลยให้การว่าได้ฟ้องโจทย์เรื่องกู้เงินจริง แต่จำเลยเปนคนพลั้งเผลอ จึงให้การต่อศาลว่าไม่ได้ลงลายมือในฟ้องศาลแพ่งได้จำหน่ายคดีนั้นครั้งหนึ่งจำเลยก็ได้ฟ้องโจทย์ใหม่แล้ว ฯ
ศาลแพ่งพิจารณาคดีแล้ว เห็นว่าเปนความเลินเล่อของจำเลย ๆ ต้องรับผิดชอบใช้ค่าเสียหายให้โจทย์ ที่โจทย์ได้เสียค่าธรรมเนียมแลค่าทนายในคดีนั้นไปแล้ว จึงพิพากษาให้จำเลยใช้เงิน ๒๕๑ บาทให้โจทย์ ฯ
จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์เห็นว่าตามคำสั่งของศาลแพ่งให้จำหน่ายคดี ๔๖๐/๒๔๖๐ นั้นมีข้อความชัดแล้วว่า ให้ค่าธรรมเนียมเปนภัพไป โจทย์จะมาฟ้องเรียกค่าเสียหายเปนคดีขึ้นใหม่อีกไม่ได้ จึงพิพากษากลับคำพิพากษาศาลเดิม ให้ยกฟ้องของโจทย์เสีย ฯ
โจทย์ทูลเกล้า ฯถวายฎีกา ขอให้จำเลยใช้ค่าเสียหายให้โจทย์ตามคำพิพากษาศาลแพ่ง ฯ
กรรมการศาลฎีกาได้ตรวจสำนวนเรื่องนี้แล้ว เห็นว่าศาลแพ่งไม่ควรรับฟ้องโจทย์ไว้พิจารณา ด้วยเหตุว่าศาลได้สั่งจำหน่ายคดีนั้นให้ค่าธรรมเนียมเปนภัพไป โจทย์มิได้อุทธรณ์คำสั่ง ไม่มีมูลที่โจทย์จะฟ้องเรียกค่าธรรมเนียมแลค่าทนายอีกให้ยกฎีกาของโจทย์เสีย ให้โจทย์เสียเงินค่าทนายให้จำเลยในชั้นฎีกานี้ ๕๐ บาท ฯ
วันที่ ๒๔ กรกฎาคม พระพุทธศักราช ๒๔๖๓
