แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ปลัดอำเภอประจำตำบล รับผ้าไว้เป็นสินน้ำใจ ไม่จับกุมผู้กระทำผิดฐานมีผ้าผิดบัญชีที่แจ้งปริมาณไว้มีผิดตาม ก.ม.ลักษณะอาญา ม.137 เพราะเป็นการละเว้นหน้าที่เพื่อให้คุณแก่ผู้กระทำผิด แม้จำเลยจะมิได้มีหน้าที่ตรวจจำนวนผ้าที่แจ้งปริมาณก็ดี แต่จำเลยมีอำนาจและหน้าที่จับกุมผู้กระทำผิดตาม พ.ร.บ.ปกครองท้องที่
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยเป็นข้าราชการพลเรือนชั้นจัตวาตำแหน่งปลัดอำเภอประจำตำบล มีอำนาจหน้าที่ทำการจับกุมผู้กระทำผิดกฎหมาย ส่งพนักงานสอบสวนและเร่งรัดจัดเก็บภาษีอากรจากจากราษฎร จำเลยพูดเท็จลวงราษฎรว่าทางอำเภอให้จำเลยมาเร่งรัดจัดเก็บเงินค่าแสตมป์แจ้งปริมาณผ้าซิ่น และเรียกเก็บเงินบำรุงประถมศึกษาเงินช่วยชาติ กับจำเลยเรียกเอาผ้าซิ่นจากผู้มีชื่อเป็นสินน้ำใจเพื่อปกบิดความผิด ราษฎรหลงเชื่อให้เงินและของตามที่จำเลยเรียกเก็บ ขอให้ลงโทษตาม ก.ม. ลักษณะอาญา ม.๑๓๕,๑๓๖,๑๓๗และ ๓๐๔
ก่อนจำเลยยื่นคำให้การ เจ้าทุกข์ยื่นคำร้องขอถอนคดีซึ่งเป็นความผิดส่วนตัวเสีย ศาลอนุญาต
จำเลยให้การรับสารภาพว่าได้กระทำผิดตามฟ้อง
ศาลชั้นต้นลงโทษจำเลย ๒ กระทงตาม ก.ม.ลักษณะอาญา ม.๑๓๕ จำคุก ๓ ปี และตาม ม.๑๓๗ จำคุก ๑ ปี รวม ๔ ปี ลดกึ่งเหลือ ๒ ปี
จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้คงให้ลงโทษจำเลยตาม ม.๓๑๕ กะทงเดียว ม.๑๓๗ ให้ยกฟ้อง
โจทก์ฎีกาขอให้ลงโทษจำเลยตาม ม.๑๓๗ ด้วย จำเลยฎีกาขอให้ยกฟ้อง
ศาลฎีกาเห็นว่า จำเลยเป็นเจ้าพนักงาน มีตำแหน่งเป็นปลัดอำเภอประจำตำบล ซึ่งมีอำนาจและหน้าที่จับกุมผู้กระทำผิดตาม พ.ร.บ. ปกครองท้องที่ พ.ศ.๒๔๕๗ ม.๒๖,๑๐๑ ประกอบกับ ม.๑๖ แห่ง พ.ร.บ.ปกครองท้องที่ (ฉะบับที่ ๒ ) พ.ศ.๒๔๘๖ เมื่อจำเลยแจ้งแก่นายพัน นายเปอว่ามีผ้าผิดบัญชีที่แจ้งปริมาณมีความผิด จะต้องถูกจำคุกและปรับคนทั้งสองก็ได้ให้ผ้าแก่จำเลย เพื่อปกปิดความผิดไว้ไม่ให้จับกุม แม้จำเลยจะมิได้มีหน้าที่ตรวจจำนวนผ้าที่แจ้งปริมาณไว้ก็ดี แต่จำเลยก็มีอำนาจและหน้าที่จับกุมผู้กระทำผิดตาม พ.ร.บ.ที่กล่าวแล้วกลับรับผ้าไว้เป็นสินน้ำใจไม่จับกุมคนทั้งสอง ซึ่งเป็นการละเว้นหน้าที่เพื่อให้คุณแก่ทั้งสองต้องผิดตาม ม.๑๓๗ พิพากษา+ลงโทษจำเลยตาม ม.๑๓๗ อีกกะทงหนึ่ง
