แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 199 วรรคแรกให้ โอกาสจำเลยที่ขาดนัดยื่นคำให้การ ขออนุญาตยื่นคำให้การได้โดยจำเลยต้องมาศาลเมื่อเริ่มต้นสืบพยาน หรือแจ้งให้ศาลทราบก่อนเริ่มสืบพยานถึงเหตุที่มิได้ยื่นคำให้การ การที่จำเลยยื่นคำร้องขออนุญาตยื่นคำให้การเนิ่นช้าแต่ก็ได้ ยื่นก่อนวันเริ่มต้นสืบพยานโจทก์นั้น ไม่เป็นเหตุที่จะถือว่าจำเลยจงใจขาดนัดยื่นคำให้การ
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องจำเลยทั้งสองตามสัญญาเช่าซื้อรถยนต์ ที่จำเลยที่ ๒ ซื้อไปจากโจทก์และผิดนัดชำระเงิน ขอให้บังคับจำเลยร่วมกันชำระเงินและส่งมอบรถยนต์คืนแก่โจทก์
จำเลยที่ ๑ ยื่นคำให้การแล้ว ส่วนจำเลยที่ ๒ ขาดนัดยื่นคำให้การต่อมาก่อนเริ่มสืบพยาน จำเลยที่ ๒ ยื่นคำร้องขออนุญาตยื่นคำให้การอ้างว่าจำเลยที่ ๒ ไปปฏิบัติงานที่ต่างจังหวัดไม่ทราบเรื่องที่ถูกฟ้องเมื่อกลับมาเพิ่งทราบเรื่องที่ถูกฟ้อง ซึ่งล่วงเลยกำหนดยื่นคำให้การแล้วจำเลยมิได้จงใจขาดนัด ขออนุญาตยื่นคำให้การ
โจทก์แถลงคัดค้าน
ศาลชั้นต้นไต่สวนแล้วมีคำสั่งว่า จำเลยที่ ๒ จงใจขาดนัดยื่นคำให้การให้ยกคำร้องแล้วศาลชั้นต้นดำเนินกระบวนพิจารณาต่อมา และพิพากษาให้จำเลยทั้งสองร่วมกันใช้ค่ารถยนต์ที่เช่าซื้อและค่าเสียหาย
จำเลยที่ ๒ อุทธรณ์ และขอให้อนุญาตให้จำเลยยื่นคำให้การ และพิจารณาพิพากษาใหม่
ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยในเรื่องขาดนัดยื่นคำให้การว่า การยื่นคำร้องขออนุญาตยื่นคำให้การ กฎหมายมิได้กำหนดระยะเวลาไว้ จึงต้องยื่นภายในเวลาที่สมควร จำเลยที่ ๒ ปล่อยเวลาให้เนิ่นช้าไปถึง ๑ เดือนเศษจึงได้ยื่นคำร้องแสดงว่าจำเลยที่ ๒ จงใจขาดนัดยื่นคำให้การ
จำเลยที่ ๒ ฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า การส่งหมายเรียกและสำเนาคำฟ้องให้จำเลยที่ ๒ แม้จะเป็นการส่งโดยชอบ แต่จำเลยก็ไม่ทราบเพราะไปตรวจกิจการทางภาคใต้เพิ่งทราบหลังจากกลับมาซึ่งล่วงพ้นกำหนดเวลายื่นคำให้การแล้ว ที่จำเลยที่ ๒ มิได้ยื่นคำให้การภายในกำหนดจึงเป็นการขาดนัดโดยไม่จงใจ กรณีที่จำเลยขาดนัดยื่นคำให้การนั้น ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา ๑๙๙ วรรคแรกให้โอกาสจำเลยขออนุญาตยื่นคำให้การได้โดยมิได้กำหนดระยะเวลาแน่นอนไว้เพียงแต่จำเลยจะต้องมาศาลเมื่อเริ่มต้นสืบพยาน หรือแจ้งให้ศาลทราบก่อนเริ่มสืบพยานถึงเหตุที่ตนมิได้ยื่นคำให้การ คดีนี้จำเลยที่ ๒ ยื่นคำร้องขออนุญาตยื่นคำให้การเมื่อวันที่ ๔ สิงหาคม ๒๕๒๓ ก่อนวันสืบพยานโจทก์อันเป็นวันเริ่มต้นสืบพยานจำเลยที่ ๒ ย่อมมีสิทธิที่จะกระทำได้โดยชอบ แม้จำเลยที่ ๒ จะปล่อยเวลาให้เนิ่นช้ามาถึง ๑ เดือนเศษก็หาทำให้การขาดนัดยื่นคำให้การโดยไม่จงใจกลับกลายเป็นการขาดนัดโดยจงใจไปได้ไม่
พิพากษายกคำพิพากษาศาลล่างทั้งสอง ให้ศาลชั้นต้นอนุญาตให้จำเลยที่ ๒ ยื่นคำให้การภายในกำหนดเวลาตามที่เห็นสมควร แล้วพิจารณาพิพากษาใหม่ตามรูปคดี
