แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
แม้การกำหนดวันหยุดพักผ่อนประจำปีจะเป็นสิทธิของนายจ้างที่ จะเป็นผู้กำหนดก็ตาม แต่การหยุดนั้นนายจ้างต้องจ่ายค่าจ้างให้เท่ากับค่าจ้างในวันทำงาน ดังนั้น การที่นายจ้างประกาศหยุดพักผ่อนประจำปีให้ลูกจ้างที่ยังไม่มีสิทธิหยุดกับลูกจ้างที่ใช้สิทธิหยุดพักผ่อนประจำปีไปแล้วให้ได้หยุดโดยไม่ได้รับค่าจ้างจึงไม่ชอบ
การที่สหภาพแรงงานยินยอมให้นายจ้างกำหนดให้ลูกจ้างหยุดพักผ่อนประจำปีได้โดยนายจ้างไม่ต้องจ่ายค่าจ้างให้ลูกจ้าง ย่อมถือไม่ได้ว่าเป็นประโยชน์แก่สมาชิกสหภาพแรงงานแต่อย่างใด การกระทำของสหภาพจึงไม่มีผลผูกพันลูกจ้างผู้เป็นสมาชิกสหภาพแรงงานนั้น แม้ลูกจ้างจะไม่คัดค้านประกาศ และการประชุมชี้แจงของนายจ้างก็ยังไม่เพียงพอที่จะถือว่าลูกจ้างยินยอมที่จะไม่รับค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปี
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยเป็นนายจ้างของโจทก์ได้อนุญาตให้โจทก์ทั้ง 80 คนหยุดพักผ่อนประจำปีแล้วจำเลยไม่จ่ายค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีให้แก่โจทก์ ขอให้บังคับจำเลยจ่ายค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปี พร้อมด้วยเงินเพิ่มและดอกเบี้ยแก่โจทก์
จำเลยให้การว่า การที่กำหนดว่าลูกจ้างผู้ที่ได้ใช้สิทธิหยุดพักผ่อนประจำปีไม่มีสิทธิได้รับค่าแรงนั้นสหภาพแรงงานได้ตกลงด้วยแล้ว นอกจากนี้จำเลยได้ประกาศเรื่องนี้ไว้ชัดแจ้งแล้วไม่มีพนักงานผู้ใดคัดค้าน โจทก์ทุกคนใช้สิทธิในการหยุดพักผ่อนประจำปีไปแล้วจึงไม่มีสิทธิได้รับเงินค่าจ้างในวันหยุดพักผ่อนประจำปีอีก ขอให้ยกฟ้อง
ศาลแรงงานกลางพิพากษาให้จำเลยจ่ายค่าจ้างในวันหยุด และดอกเบี้ยแก่โจทก์ คำขออื่นให้ยกเสีย
จำเลยอุทธรณ์ต่อศาลฎีกา
ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานวินิจฉัยว่า การประกาศหยุดพักผ่อนประจำปีของจำเลย นอกจากเป็นการกำหนดให้ลูกจ้างที่ไม่เคยหยุดพักผ่อนประจำปีได้หยุดพักผ่อนประจำปีแล้ว จำเลยยังได้กำหนดไว้ในหมายเหตุให้ลูกจ้างที่ยังไม่มีสิทธิหยุดพักผ่อนประจำปี คือทำงานยังไม่ครบหนึ่งปี กับลูกจ้างที่ใช้สิทธิหยุดพักผ่อนประจำปีแล้ว ให้ได้หยุดด้วยในวันที่ 25 ถึง 28 มกราคม2526 แต่ไม่ได้รับค่าจ้างสำหรับวันหยุดดังกล่าว เห็นว่าจริงอยู่การกำหนดวันหยุดพักผ่อนประจำปีเป็นสิทธิของนายจ้างที่จะเป็นผู้กำหนดเองตามประกาศกระทรวงมหาดไทย เรื่อง การคุ้มครองแรงงาน ลงวันที่ 16 เมษายน 2515 ข้อ 10 แต่การหยุดพักผ่อนประจำปีนั้น ตามประกาศกระทรวงมหาดไทยฯดังกล่าว ข้อ 32 บัญญัติให้นายจ้างต้องจ่ายค่าจ้างให้เท่ากับค่าจ้างในวันทำงานฉะนั้นการที่จำเลยมีประกาศหยุดพักผ่อนประจำปีให้ลูกจ้างที่ยังไม่มีสิทธิหยุดกับลูกจ้างที่ใช้สิทธิหยุดพักผ่อนประจำปีไปแล้วให้ได้หยุดโดยไม่ได้รับค่าจ้าง จึงเป็นการขัดต่อประกาศกระทรวงมหาดไทยฯ ข้อ 32 ประกาศกำหนดวันหยุดพักผ่อนประจำปีที่ไม่ให้โจทก์ได้รับค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีจึงไม่ชอบ
ส่วนที่จำเลยอ้างว่าก่อนมีประกาศหยุดพักผ่อนประจำปี บริษัทจำเลยได้เรียกประชุมกรรมการลูกจ้างกับกรรมการสหภาพแรงงานชี้แจงรายละเอียดเกี่ยวกับประกาศดังกล่าว ปรากฏว่าไม่มีผู้ใดคัดค้าน หลังประกาศแล้วจำเลยยังได้ประชุมชี้แจงลูกจ้างรวมทั้งโจทก์ 80 คนคดีนี้ ก็ไม่มีผู้คัดค้านประกาศและคัดค้านการประชุมชี้แจงถือว่าได้มีการตกลงยินยอมแล้วนั้น เห็นว่า การกระทำของสหภาพแรงงานที่จะมีผลผูกพันลูกจ้างที่เป็นสมาชิกของสหภาพแรงงานนั้น มาตรา 98 แห่งพระราชบัญญัติแรงงานสัมพันธ์พ.ศ. 2518 กำหนดไว้ว่า สหภาพแรงงานต้องได้กระทำเพื่อประโยชน์ของสมาชิกสหภาพแรงงานเท่านั้น แต่ที่สหภาพแรงงานยินยอมให้นายจ้างหยุดทำงานโดยไม่จ่ายค่าจ้างให้ย่อมถือไม่ได้ว่าเป็นประโยชน์แก่สมาชิกสหภาพแรงงานแต่อย่างใด และที่อ้างว่าโจทก์ไม่คัดค้านประกาศและคัดค้านการประชุมชี้แจง เห็นว่า พฤติการณ์ในการที่โจทก์ไม่คัดค้านเพียงเท่านี้ยังไม่เพียงพอที่จะฟังว่าโจทก์ยินยอมที่จะไม่รับค่าจ้างด้วย ที่ศาลแรงงานกลางพิพากษาให้จำเลยจ่ายค่าจ้างสำหรับการหยุดทำงานในวันที่ 25 ถึง 28 มกราคม2525 รวม 4 วันให้แก่โจทก์ทุกคนชอบแล้ว
พิพากษายืน
