แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ใบอนุญาตให้ขนข้าวระบุว่ามีกำหนดอายุ 30 วัน นับแต่วันอนุญาตวันอนุญาตตรงกับวันที่ 8 พฤษภาคม 2502 ต้องเริ่มนับ 1 ตั้งแต่วันที่ 9 เดือนนั้นเป็นต้นไป ครบกำหนด 30 วันในวันที่ 7 มิถุนายน 2502
ย่อยาว
ได้ความว่าจำเลยได้รับหนังสืออนุญาตจากพนักงานเจ้าหน้าที่ให้ขนย้ายข้าวเปลือกจากท้องที่ตำบลปากพนัง อำเภอปากพนังจังหวัดนครศรีธรรมราช ไปยังท้องที่ตำบลตลาด อำเภอเมือง จังหวัดสุราษฎร์ธานีกำหนดให้ขนย้ายภายใน 30 วัน นับแต่วันอนุญาต วันอนุญาตตรงกับวันที่8 พฤษภาคม 2502 ครั้นวันที่ 7 มิถุนายน 2502 เวลาเกือบสว่างจำเลยบรรทุกข้าวออกเดินทางจะไปจังหวัดสุราษฎร์ธานี และแวะอยู่ที่บ้านนางพันในเขตอำเภอปากพนัง เจ้าหน้าที่ตำรวจเข้าจับในเวลาประมาณ 10 นาฬิกา
ศาลชั้นต้นฟังว่าใบอนุญาตยังใช้ได้จนถึงวันที่จำเลยถูกจับการกระทำของจำเลยยังไม่เป็นความผิด พิพากษายกฟ้อง
โจทก์อุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยว่า การนับระยะเวลาตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 158 มิให้นับวันแรกแห่งระยะเวลานั้นรวมคำนวณเข้าด้วย หนังสืออนุญาตจึงหมดกำหนดในวันที่ 7 มิถุนายน 2502 ที่จำเลยถูกจับนั้น จำเลยจึงยังไม่มีความผิด ตามนัยฎีกาที่ 2066/2499 พิพากษายืน
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า การนับระยะเวลาตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 158 บัญญัติห้ามมิให้นับวันแรกแห่งระยะเวลารวมคำนวณเข้าด้วยวันอนุญาตตรงกับวันที่ 8 พฤษภาคม 2502 ต้องเริ่มต้นนับ 1 ตั้งแต่วันที่ 9 เดือนนั้นเป็นต้นไป จะครบกำหนด 30 วันในวันที่ 7 มิถุนายน 2502 ศาลฎีกาเคยวินิจฉัยไว้แล้ว ตามที่ศาลอุทธรณ์ยกขึ้นกล่าวนั้น
พิพากษายืน
