แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
สัญญาจ้างที่มีความว่า “เริ่ม 1 เมษายน 2525 เป็นเวลา 1 ปีหรือมากกว่า ตามที่ทั้งสองฝ่ายจะได้ตกลงกันเมื่อสิ้นสุดการจ้าง งานปีแรก” นั้น มิใช่การจ้างที่มีกำหนดระยะเวลาไว้แน่นอน เพราะจะจ้างอย่างน้อย 1 ปีแล้วไม่จ้างต่อไปอีกก็ได้ หรือเมื่อครบ 1 ปี แล้วอาจตกลงจ้างกันต่อไปเกินกว่า 1 ปีก็ได้
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยจ้างโจทก์เป็นลูกจ้างประจำ ต่อมาจำเลยได้เปลี่ยนแปลงสภาพการจ้างใหม่ กำหนดเงื่อนไขเวลาจ้างเป็นเวลา ๑ ปีหรือมากกว่า โดยจะได้ตกลงกันใหม่เมื่อครบกำหนดเงื่อนไขในการจ้างปีแรก โจทก์ตกลงและยินยอม แล้วจำเลยได้เลิกจ้างโจทก์โดยโจทก์ไม่ได้กระทำผิด และเป็นการเลิกจ้างก่อนสิ้นกำหนดเวลาจ้าง ทำให้โจทก์เสียหายขาดรายได้ และจำเลยเลิกจ้างเป็นกรณีกลั่นแกล้งโจทก์จึงเป็นการเลิกจ้างโดยไม่เป็นธรรม ขอให้ศาลบังคับจำเลยจ่ายค่าเสียหายในการผิดเงื่อนไขการจ้าง ค่าเสียหายตามมาตรา ๔๙ แห่งพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน พ.ศ. ๒๕๒๒ ค่าชดเชยเท่ากับอัตราค่าจ้างสุดท้าย ๙๐ วันพร้อมด้วยดอกเบี้ย
จำเลยให้การว่า ข้อกำหนดระยะเวลาการจ้างระหว่างจำเลยกับโจทก์เป็นสัญญาจ้างที่มีกำหนดระยะเวลาไม่แน่นอน จำเลยเลิกจ้างโจทก์เพราะจำเลยประสบกับภาวะการขาดทุน มีความจำเป็นต้องลดค่าใช้จ่ายจึงต้องปลดพนักงานออก โจทก์ทำงานในตำแหน่งอัตราเงินเดือนสูงแต่ผลงานไม่คุ้มค่าจึงต้องปลดโจทก์ออกจากงาน ซึ่งเป็นสิทธิอันชอบธรรมของจำเลย มิได้ทำให้โจทก์ได้รับความเสียหายแต่อย่างใด จำเลยยินดีจ่ายค่าชดเชยให้โจทก์เป็นเวลา ๓๐ วัน แต่โจทก์ไม่ยอมรับ ขอให้ยกฟ้องโจทก์
ศาลแรงงานกลางวินิจฉัยว่า สัญญาจ้างระหว่างโจทก์จำเลยมีกำหนดระยะเวลาแน่นอน จะเลิกจ้างก่อนกำหนดเวลาไม่ได้ จำเลยเลิกจ้างโจทก์ก่อนกำหนดถือได้ว่าจำเลยผิดสัญญาจ้างทำให้โจทก์ขาดรายได้เป็นเงิน ๓๔,๐๐๐ บาท แต่จำเลยเลิกจ้างโจทก์เพราะจำเลยขาดทุน นับว่ามีเหตุจำเป็น ไม่ถือว่าเป็นการเลิกจ้างโดยไม่เป็นธรรม อายุการทำงานของโจทก์ครบ ๑ ปี จำเลยจึงต้องจ่ายค่าชดเชยแก่โจทก์เท่ากับค่าจ้างอัตราสุดท้าย ๙๐ วันเป็นเงิน ๓๖,๐๐๐ บาท พิพากษาให้จำเลยชำระเงินจำนวน ๗๐,๐๐๐ บาท พร้อมดอกเบี้ย
จำเลยอุทธรณ์ต่อศาลฎีกา
ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานวินิจฉัยว่า ข้อตกลงเกี่ยวกับกำหนดระยะเวลาการจ้างมีความว่า “เริ่ม ๑ เมษายน ๒๕๒๕ เป็นเวลา ๑ ปี หรือมากกว่า ตามที่ทั้งสองฝ่ายจะได้ตกลงกันเมื่อสิ้นสุดการจ้างงานปีแรก” นั้น เป็นข้อตกลงที่มิได้กำหนดระยะเวลาการจ้างไว้ว่าจ้างกันมีกำหนดแน่นอนเท่าใด จำเลยจ้างโจทก์อย่างน้อย ๑ ปี แล้วไม่จ้างต่อไปอีกก็ได้ หรือเมื่อครบ ๑ ปีแล้วโจทก์จำเลยอาจตกลงจ้างกันต่อไปเกินกว่า ๑ ปีก็ได้ ดังนี้ สัญญาจ้างระหว่างโจทก์จำเลยดังกล่าวจึงมิใช่เป็นการจ้างที่มีกำหนดระยะเวลาไว้แน่นอนซึ่งเป็นเหตุที่จำเลยจะยกขึ้นอ้างไม่จ่ายค่าชดเชยได้ ที่ศาลแรงงานกลางพิพากษาให้จำเลยชำระค่าชดเชยแก่โจทก์ด้วยนั้น ศาลฎีกาเห็นด้วยในผล
พิพากษายืน
