แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
คณะกรรมการการท่าอากาศยานแห่งประเทศไทยมีอำนาจหน้าที่วางนโยบายและควบคุมดูแลโดยทั่วไปซึ่งกิจการของการท่าอากาศยานแห่งประเทศไทยตามพระราชบัญญัติการท่าอากาศยานแห่งประเทศไทย พ.ศ. 2522 มาตรา 18 ซึ่งรวมถึงอำนาจในการออกข้อบังคับหรือระเบียบเพื่อปฏิบัติการให้เป็นไปตามมาตรา 5 และมาตรา 18 โดยไม่จำต้องออกกฎกระทรวงก่อน
จำเลยซึ่งเป็นคณะกรรมการการท่าอากาศยานแห่งประเทศไทย จัดให้มีลานจอดรถของการท่าอากาศยานแห่งประเทศไทยแล้วเรียกเก็บค่าบริการหรือค่าธรรมเนียมจากผู้นำรถมาจอด เป็นการกระทำตามอำนาจหน้าที่ที่บัญญัติไว้ในพระราชบัญญัติการท่าอากาศยานแห่งประเทศไทย พ.ศ. 2522 มาตรา 8 (2) (3) การกระทำของจำเลยย่อมไม่เป็นความผิดตามพระราชบัญญัติว่าด้วยความผิดของพนักงานในองค์การหรือหน่วยงานของรัฐ พ.ศ. 2502 มาตรา 11
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยที่ ๑ – ที่ ๑๘ เป็นพนักงานรัฐวิสาหกิจท่าอากาศยานแห่งประเทศไทย เมื่อวันที่ ๘ พฤศภาคม ๒๕๒๖ เวลากลางวัน จำเลยตั้งด่านเก็บเงินค่าธรรมเนียมการจอดรถในลานจอดรถของการท่าอากาศยานแห่งประเทศไทยจากโจทก์ซึ่งนำรถเข้าไปจอดบริเวณลานจอดรถของการท่าอากาศยานแห่งประเทศไทยเป็นเงิน ๑๐ บาท โดยมีจำเลยทั้งสิบแปดไม่มีอำนาจที่จะกระทำการดังกล่าวได้โดยชอบด้วยกฎหมาย เพราะรัฐมนตรีว่าการกระทรวงคมนาคมยังไม่ออกกฎกระทรวงตามมาตรา ๕ แห่งพระราชบัญญัติการท่าอากาศยาน พ.ศ. ๒๕๒๒ ให้อำนาจคณะกรรมการการท่าอากาศยานแห่งประเทศไทยดำเนินกิจการของการท่าอากาศยานแห่งประเทศไทยได้ คณะกรรมการฯจึงนำบทบังคับตามมาตรา ๔๘ มาใช้บังคับต่อผู้ฝ่าฝืนหรือไม่ปฏิบัติตามข้อบังคับของคณะกรรมการ ฯ ไม่ได้ ดังนั้น จำเลยทั้งสิบแปดในฐานะพนักงานของการท่าอากาศยานแห่งประเทศไทย จึงไม่มีอำนาจที่จะกระทำการตั้งด่านเก็บเงินค่าธรรมเนียมหรือค่าบริการจากโจทก์ได้ อันเป็นการเจตนาปฏิบัติหน้าที่โดยมิชอบฝ่าฝืนต่อกฎหมาย โดยการกระทำดังกล่าวทำให้โจทก์ได้รับความเสียหาย เหตุเกิดที่การท่าอากาศยานแห่งประเทศไทย ถนนวิภาวดีรังสิต แขวงตลาดบางเขน เขตบางเขน กรุงเทพมหานคร ขอให้ลงโทษตามพระราชบัญญัติว่าด้วยความผิดของพนักงานในองค์การหรือหน่วยงานของรัฐ พ.ศ. ๒๕๐๒ มาตรา ๑๑
ศาลชั้นต้นตรวจคำฟ้องแล้วเห็นว่า การกระทำของจำเลยทั้งสิบแปดไม่เป็นความผิด ให้ยกฟ้อง
โจทก์อุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า มีปัญหาตามฎีกาโจทก์ว่า การกระทำของจำเลยทั้งสิบแปดเป็นความผิดหรือไม่ ปรากฏว่า พระราชบัญญัติการท่าอากาศยานแห่งประเทศไทย พ.ศ. ๒๕๒๒ มาตรา ๕ วรรคสอง ให้การท่าอากาศยานแห่งประเทศไทย (ทอท.) เป็นนิติบุคคล มีวัตถุประสงค์ในการประกอบและส่งเสริมกิจการท่าอากาศยาน รวมทั้งการดำเนินกิจการอื่นที่เกี่ยวกับหรือต่อเนื่องกับการประกอบกิจการท่าอากาศยาน มาตรา ๘ ให้การท่าอากาศยานแห่งประเทศไทย (ทอท.) มีอำนาจกระทำกิจการต่าง ๆ ภายในขอบแห่งวัตถุประสงค์ตามมาตรา ๕ และอำนาจนี้ให้รวมถึง …. (๒) จัดให้มี ฯลฯ บริการต่าง ๆ เพื่อความสะดวกและปลอดภัยอันเกี่ยวกับหรือต่อเนื่องกับกิจการของการท่าอากาศยาน (๓) กำหนดอัตราค่าภาระการใช้ ฯลฯ บริการและความสะดวกต่าง ๆ ในกิจการของการท่าอากาศยานแห่งประเทศไทย (ทอท.) มาตรา ๑๘ ให้คณะกรรมการมีอำนาจหน้าที่วางนโยบายและควบคุมดูแลโดยทั่วไป ซึ่งกิจการของท่าอากาศยานแห่งประเทศไทย (ทอท.) อำนาจเช่นว่านี้ให้รวมถึง …. (๒) ออกข้อบังคับหรือระเบียบเพื่อปฏิบัติการให้เป็นไปตามมาตรา ๕ และมาตรา ๘ เห็นได้ว่า คณะกรรรมการการท่าอากาศยานแห่งประเทศไทยหรือจำเลยทั้งสิบแปดมีอำนาจหน้าที่ตามบทบัญญัติดังกล่าวเอง โดยไม่จำต้องออกกฎกระทรวงก่อนตามมาตรา ๕ เหมือนอำนาจตามมาตราอื่น ๆ เช่นมาตรา ๙ เป็นต้น ดังนั้น แม้จะฟังได้ตามฟ้องว่า จำเลยทั้งสิบแปดจัดให้มีลานจอดรถของการท่าอากาศยานแห่งประเทศไทย แล้วเรียกเก็บค่าบริการหรือค่าธรรมเนียมจากผู้นำรถมาจอดอย่างที่กระทำกับโจทก์ตามฟ้อง ก็เป็นการกระทำตามอำนาจหน้าที่ที่บัญญัติไว้ในมาตรา ๘ (๒) (๓) การกระทำของจำเลยทั้งสิบแปดจึงไม่เป็นความผิด ที่ศาลอุทธรณ์พิพากษายืนตามศาลชั้นต้นที่ให้ยกฟ้องมานั้น ชอบแล้ว ฎีกาโจทก์ฟังไม่ขึ้น
พิพากษายืน
