แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
นาย จ. ร้องทุกข์ต่อพนักงานสอบสวนว่า จำเลยบุกรุกที่ดินน.ส.3 พนักงานสอบสวนจึงมีหนังสือถึงนายอำเภอขอให้สั่งพนักงานที่ดินไปร่วมทำการรังวัดสอบเขต นายอำเภอได้สั่งให้ผู้เสียหายซึ่งเป็นเสมียนที่ดินอำเภอไปร่วมรังวัดสอบเขตกับพนักงานสอบสวน จำเลยไม่ยอมให้ทำการรังวัด และกล่าวดูหมิ่นผู้เสียหายว่า “พนักงานที่ดินหมาๆ ชอบกินแต่เบี้ย(ชอบกินสินบน)” ดังนี้ จำเลยมีความผิดฐานดูหมิ่นเจ้าพนักงานซึ่งกระทำการตามหน้าที่ ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 136 แล้ว(ประชุมใหญ่ ครั้งที่ 20/2515 )
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า เมื่อวันที่ ๔ กรกฎาคม ๒๕๑๑ เวลากลางวันนายชวลิต เอียดแก้ว เสมียนพนักงานที่ดินอำเภอนาทวี กับพวกซึ่งเป็นเจ้าพนักงานตามกฎหมาย ได้ทำการตรวจสอบรังวัดที่ดินที่พิพาทระหว่างนายเจษฎา องคบิลล์ กับจำเลย ตามคำสั่งของนายอำเภอนาทวี อันเป็นการกระทำตามหน้าที่ จำเลยได้บังอาจกล่าววาจาดูหมิ่นนายชวลิต เอียดแก้ว ใจความว่า “พนักงานที่ดินหมา ๆ ชอบกินแต่เบี้ย (ชอบกินสินบน) ไม่ต้องการให้รังวัด” เหตุเกิดที่ตำบลคลองทราย อำเภอนาทวี จังหวัดสงขลาขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๑๓๖
จำเลยให้การปฏิเสธ
ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๑๓๖ ปรับ ๕๐๐ บาท ไม่ชำระค่าปรับให้จัดการตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๙, ๓๐
จำเลยอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์ปรึกษาแล้วเห็นว่าพยานโจทก์เบิกความแตกต่างกัน ฟังยุติเป็นแน่นอนไม่ได้ ควรยกประโยชน์แห่งความสงสัยให้แก่จำเลยพิพากษากลับ ให้ยกฟ้องโจทก์
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงว่า จำเลยได้พูดจาดูหมิ่นนายชวลิตจริงปัญหาที่จะต้องวินิจฉัยต่อไปมีว่า นายชวลิตเป็นเจ้าพนักงานซึ่งกระทำการตามหน้าที่ขณะจำเลยพูดดูหมิ่นหรือไม่
พิเคราะห์แล้ว นายชวลิตผู้เสียหายรับราชการเป็นเสมียนที่ดินอำเภอนาทวี จึงเป็นข้าราชการตามกฎหมาย ถือได้ว่าเป็นเจ้าพนักงานเนื่องจากร้อยตำรวจตรีปราโมทย์พนักงานสอบสวนอำเภอนาทวีทำหนังสือแจ้งไปยังนายอำเภอนั้นว่า นายเจษฎาราษฎรอยู่ตลาดนาทวี อำเภอนาทวี ได้ร้องทุกข์กล่าวหาว่าจำเลยบุกรุกที่ดินและทำให้เสียทรัพย์และขอให้นายอำเภอสั่งพนักงานที่ดินอำเภอไปร่วมตรวจพิสูจน์ นายอำเภอจึงสั่งผู้เสียหายซึ่งเป็นเสมียนที่ดินอยู่ในบังคับบัญชาไปทำการรังวัดสอบเขตที่ดินเช่นนี้ ย่อมสั่งได้ เพราะเป็นการสั่งตามหน้าที่ราชการโดยชอบด้วยกฎหมายเมื่อผู้เสียหายไปทำการรังวัดที่ดินที่พิพาทตามคำสั่งของนายอำเภอเช่นนี้แล้วย่อมได้ชื่อว่ากระทำการตามหน้าที่ของทางราชการ แต่จำเลยไม่ยอมให้ทำการรังวัด มิหนำซ้ำยังกล่าวดูหมิ่นผู้เสียหาย ซึ่งจำเลยเคยรู้จักมาก่อนด้วยถ้อยคำว่า “พนักงานที่ดินหมา ๆ ชอบกินแต่เบี้ย (ชอบกินสินบน)”ดังนี้ ศาลฎีกาโดยมติที่ประชุมใหญ่เห็นว่า จำเลยมีความผิดฐานดูหมิ่นเจ้าพนักงานซึ่งกระทำการตามหน้าที่ ต้องตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๑๓๖ ศาลชั้นต้นพิพากษาลงโทษจำเลยชอบแล้ว ศาลฎีกาไม่เห็นพ้องกับคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ ฎีกาของโจทก์ฟังขึ้น
พิพากษากลับคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ เป็นให้บังคับคดีไปตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น
