แหล่งที่มา : ADMIN
ย่อสั้น
การที่จำเลยซึ่งมิได้ยื่นคำให้การภายในระยะเวลาที่กำหนดไว้ยื่นคำร้องขอให้ศาลอนุญาตให้ยื่นคำให้การและศาลสั่งไต่สวนคำร้องดังกล่าวนั้นเป็นเรื่องระหว่างศาลกับจำเลย และมิใช่เหตุที่จะทำให้โจทก์ได้รับยกเว้นหน้าที่ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 198 ในอันที่จะต้องมีคำขอต่อศาลภายใน 15 วันนับแต่ระยะเวลาที่กำหนดให้จำเลยยื่นคำให้การได้สิ้นสุดลง เพื่อให้ศาลมีคำสั่งว่าจำเลยขาดนัดยื่นคำให้การ ทั้งโจทก์จะถือว่าระยะเวลาที่กำหนดให้จำเลยยื่นคำให้การได้สิ้นสุดลงในวันที่ศาลมีคำสั่งไม่อนุญาตให้จำเลยยื่นคำให้การไม่ได้.
ย่อยาว
มูลกรณีสืบเนื่องมาจากโจทก์ฟ้องจำเลยที่ 1 เรียกค่าเสียหายฐานผิดสัญญาเช่าซื้อรถยนต์เป็นเงิน 106,496 บาทและให้จำเลยที่ 2 ซึ่งเป็นผู้ค้ำประกันร่วมรับผิดด้วย
เมื่อศาลชั้นต้นมีคำสั่งไม่รับคำให้การของจำเลยที่ 2 ซึ่งยื่นเกินกำหนด จำเลยที่ 2 ก็ยื่นคำร้องขอให้ศาลชั้นต้นอนุญาตให้ยื่นคำให้การโดยอ้างว่ามิได้จงใจขาดนัดยื่นคำให้การ แต่ศาลชั้นต้นไต่สวนแล้วมีคำสั่งยกคำร้องจำเลยที่ 2 จึงยื่นคำแถลงคัดค้านคำสั่งยกคำร้องดังกล่าวเพื่อใช้สิทธิในการอุทธรณ์ฎีกาต่อไป ศาลชั้นต้นรับคำคัดค้านของจำเลยที่ 2 และมีคำสั่งว่าโจทก์มิได้ยื่นคำร้องต่อศาลภายใน 15 วัน นับแต่ระยะเวลาที่กำหนดให้จำเลยยื่นคำให้การสิ้นสุดลง จึงให้จำหน่ายคดีเฉพาะจำเลยที่ 2 ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 198 ต่อมาโจทก์ยื่นคำร้องขอให้ศาลมีคำสั่งว่าจำเลยที่ 2 ขาดนัดยื่นคำให้การ
ศาลชั้นต้นสั่งว่าได้สั่งจำหน่ายคดีเฉพาะจำเลยที่ 2 แล้วให้ยกคำร้อง
โจทก์อุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ได้ความว่า จำเลยที่ 2 ได้รับหมายเรียกและสำเนาคำฟ้องเมื่อวันที่ 2 มิถุนายน 2528 ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 177 จำเลยที่ 2 มีหน้าที่ต้องยื่นคำให้การภายใน 8 วัน กล่าวคือต้องยื่นคำให้การภายในวันที่ 10 มิถุนายน 2528 จำเลยที่ 2 ยื่นคำให้การวันที่ 11 มิถุนายน2528 เกินกำหนด 8 วัน ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 197 ให้ถือว่าจำเลยที่ 2 ขาดนัดยื่นคำให้การ โจทก์มีหน้าที่ตามมาตรา198 ที่จะต้องมีคำขอต่อศาลภายใน 15 วัน นับแต่ระยะเวลาที่กำหนดให้จำเลยยื่นคำให้การได้สิ้นสุดลงเพื่อให้ศาลมีคำสั่งว่าจำเลยขาดนัด สำหรับในกรณีนี้โจทก์ต้องยื่นคำขอภายในวันที่ 25 มิถุนายน 2528 การที่จำเลยที่ 2 ยื่นคำร้องขอให้ศาลอนุญาตให้จำเลยยื่นคำให้การโดยอ้างว่ามิได้จงใจขาดนัดและศาลสั่งไต่สวนคำร้องดังกล่าวนั้น เป็นเรื่องระหว่างศาลกับจำเลยที่ 2มิใช่เหตุที่จะทำให้โจทก์ได้รับการยกเว้นที่จะไม่ต้องปฏิบัติหน้าที่ของตนตามกฎหมาย ที่โจทก์ฎีกาว่ากรณีนี้เพื่อประโยชน์แห่งความยุติธรรม ควรนับเวลาสิ้นสุดของระยะเวลายื่นคำให้การของจำเลยที่ 2 ในวันที่ศาลมีคำสั่งไม่อนุญาตให้จำเลยที่ 2 ยื่นคำให้การในวันที่ 10 กรกฎาคม 2528 นั้น ศาลฎีกาเห็นว่า ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 198 มีข้อความชัดเจนอยู่แล้ว ไม่อาจขยายความออกไปได้ดังที่โจทก์ฎีกา
พิพากษายืน.
