แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
จำเลยเป็นเจ้าของ ผู้พิมพ์ ผู้โฆษณา และบรรณาธิการหนังสือพิมพ์รายคาบ(ราย 5 วัน) มิได้ออกหนังสือพิมพ์ดังกล่าวเป็นเวลาต่อเนื่องกันถึงสี่คราว การเป็นผู้พิมพ์ ผู้โฆษณา บรรณาธิการ และเจ้าของหนังสือพิมพ์ดังกล่าวของจำเลยย่อมสิ้นสุดลงตามพระราชบัญญัติการพิมพ์ พ.ศ. 2484 มาตรา 45 ภายหลังจากนั้น จำเลยยังขืนออกหนังสือพิมพ์ดังกล่าวอยู่ย่อมเป็นความผิดตามมาตรา 60 แห่งกฎหมายดังกล่าวนั้น จำเลยจะอ้างว่าที่ออกไม่ได้นั้นเพราะจำเลยถูกคุมขังอยู่ตลอดเวลาเป็นเหตุสุดวิสัยที่จำเลยจะออกได้ มาเป็นข้อยกเว้นโดยหาได้ไม่
ย่อยาว
คดีนี้โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตามพระราชบัญญัติการพิมพ์ พ.ศ. ๒๔๘๔ มาตรา ๔๕,๖๐
จำเลยรับในข้อเท็จจริงแต่ต่อสู้ในข้อกฎหมายว่าการเป็นเจ้าของ ผู้พิมพ์ ผู้โฆษณา และบรรณาธิการหนังสือพิมพ์(รายคาบ) ของจำเลยยังมีอยู่ ทั้งนี้ก็เพราะว่า เหตุที่จำเลยมิได้ออกหนังสือพิมพ์ต่อเนื่องกันเป็นเวลาสี่คราวตามที่โจทก์ฟ้องนั้นเนื่องจากจำเลยถูกคุมขังอยู่ที่จังหวัดพระนคร เป็นเหตุสุดวิสัยที่จำเลยจะออกหนังสือพิมพ์ของจำเลยที่จังหวัดพิษณุโลกได้ เมื่อถูกปล่อยตัวจำเลยก็ได้ออกหนังสือพิมพ์ทันทีในโอกาสแรกที่จะออกได้ จำเลยไม่มีเจตนาที่จะไม่ออกหนังสือพิมพ์ดังกล่าว
ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าจำเลยมีความผิดตามฟ้อง
จำเลยอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาเห็นว่า พระราชบัญญัติการพิมพ์ พ.ศ. ๒๔๘๔ มาตรา ๔๕ บัญญัติว่าหนังสือพิมพ์รายวันถ้ามิได้ออกโฆษณาต่อเนื่องกันเป็นระยเวลาสามสิบวัน หรือหนังสือพิมพ์รายคาบถ้ามิได้ออกโฆษณาต่อเนื่องกันเป็นระยะเวลาสี่คราว หรือเกินกว่าสองปี การเป็นผู้พิมพ์ ผู้โฆษณา บรรณาธิการ และเจ้าของหนังสือพิมพ์นั้นเป็นอันสิ้นสุดลง ฉะนั้น ใบอนุญาตให้เป็นเจ้าของผู้พิมพ์ ผู้โฆษณา และบรรณาธิการหนังสือพิมพ์ของจำเลยซึ่งจัดเป็นหนังสือพิมพ์รายคาบจึงสิ้นสุดลงตามพระราชบัญญัติดังกล่าวแล้วโดยเจ้าพนักงานการพิมพ์มิต้องบอกเพิกถอนใบอนุญาตดังกล่าวแต่ประการใดอีก ฉะนั้น เมื่อจำเลยพ้นจากการคุมขังออกมา จำเลยบังอาจออกหนังสือพิมพ์ของจำเลย จำเลยจึงต้องมีความผิด
ที่จำเลยฎีกาเป็นใจความว่า จำเลยถูกจับไปคุมขังเป็นเหตุสุดวิสัย ซึ่งทำให้จำเลยไม่ได้ออกหนังสือพิมพ์ ต้องถือว่าจำเลยไม่มีเจตนาที่จะหยุดออกหนังสือพิมพ์ในระหว่างต้องคุมขังอยู่ ใบอนุญาตการเป็นผู้พิมพ์ ผู้โฆษณา ของจำเลยจึงไม่สิ้นสุดลง การที่จำเลยออกหนังสือพิมพ์ของจำเลยต่อไปเมื่อพ้นจากการคุมขังแล้วจึงไม่มีความผิดนั้น ศาลฎีกาเห็นว่า เหตุดังกล่าวนั้นจำเลยจะนำมาอ้างเพื่อไม่ต้องรับโทษได้ ต่อเมื่อกฎหมายกำหนดหน้าที่ให้จำเลยออกโฆษณาหนังสือพิมพ์แล้วจำเลยไม่สามารถออกโฆษณาได้เพราะเหตุดังกล่าวนั้น แต่กรณีแห่งคดีนี้เป็นเรื่องพระราชบัญญัติการพิมพ์ฯ มาตรา ๔๕ ซึ่งบัญญัติแต่ว่า ถ้ามิได้ออกโฆษณาหนังสือพิมพ์ตามกำหนดแล้วถือว่าการเป็นผู้พิมพ์ ผู้โฆษณา บรรณาธิการ และเจ้าของหนังสือพิมพ์นั้นเป็นอันสิ้นสุดลงเท่านั้น และมิได้ยกเว้นเหตุสุดวิสัย หรือความจำเป็นใดๆ ไว้ ดังนั้นใบขออนุญาตของจำเลยมิใช่ว่ายังไม่สิ้นสุดดังที่จำเลยเข้าใจ ฎีกาของจำเลยฟังไม่ขึ้น พิพากษายืน
