แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
การคิดค่าภาษีศุลกากรต้องคิดตามอัตราในกฎหมายที่ใช้อยู่ในเวลาเสียภาษีซึ่งเจ้าพนักงานออกใบขน แม้ต่อมาประกาศใช้พิกัดอัตราใหม่โดยยังไม่ส่งของออกก็คิดภาษีตามพิกัดใหม่ไม่ได้
เจ้าพนักงานศุลกากรเรียกเงินประกันค่าภาษีจากผู้ขนส่งที่จะเรียกภาษีเพิ่มจากผู้ส่งของ ความจริงจะเรียกภาษีเพิ่มไม่ได้ เมื่อผู้สั่งของรับโอนสิทธิเรียกร้องในเงินนั้นและแจ้งให้กรมศุลกากรทราบแล้ว ผู้ส่งของย่อมฟ้องเรียกเงินนั้นได้
ย่อยาว
ได้ความว่า โจทก์ได้ส่งปลาเค็มไปฮ่องกงโดยเรือฟูซิงของบริษัท อ. โจทก์ได้เสียค่าภาษีศุลกากร เป็นเงิน 7,491 บาท ในวันที่ 1 พฤษภาคม 2489 เจ้าหน้าที่ศุลกากรออกใบขนให้แล้ว ในระหว่างที่ของของโจทก์ส่งไปที่เกาะสีชังเพื่อส่งออก ก็มีกฎหมายพิกัดอัตราศุลกากร (ฉบับที่ 6) พ.ศ. 2489 ออกมา จำเลยสั่งให้โจทก์เสียค่าภาษีตามอัตราใหม่ โจทก์ไม่ยอม บริษัท อ. ผู้ขนส่งจึงได้วางเงินแก่จำเลย 140,904 บาท ซึ่งคิดเป็นจำนวนที่โจทก์จะต้องเสียเพิ่มตามอัตราใหม่ เพื่อกันความเสียหายแก่บริษัท อ. และเพื่อเป็นประกันว่าถ้าโจทก์จะต้องเสียเพิ่มแล้วโจทก์ไม่เสียก็ให้จำเลยเอาเงินนี้ใช้ค่าภาษีเพิ่ม จำเลยได้ยอมให้สินค้าของโจทก์ออกนอกประเทศ และเอาจากเงินประกันรายนี้เป็นค่าภาษีเพิ่ม โดยโจทก์ไม่ยอมเสียเพิ่ม บริษัท อ. ได้โอนสิทธิเรียกร้องให้โจทก์และโจทก์ได้แจ้งการโอนให้จำเลยทราบแล้ว โจทก์ฟ้องเรียกเงินรายนี้พร้อมด้วยดอกเบี้ย
ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาให้จำเลยคืนเงิน
จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาเห็นว่า
(1) โจทก์ฟ้องคดีนี้โดยอ้างว่า โจทก์ได้ชำระค่าภาษีโดยถูกต้องแล้ว ไม่ต้องเสียเพิ่มอีก และเมื่อโจทก์ไม่ต้องเสียเพิ่มแล้วโจทก์ในฐานะผู้รับโอนสิทธิกับบริษัท อ. ก็ขอเรียกเงินนี้คืนได้
(2) ในประเด็นที่ว่า โจทก์จะต้องเสียภาษีเพิ่มตามกฎหมายที่ใช้ใหม่หรือไม่ เห็นว่ามาตรา 10 อยู่ในหมวดที่ 3 ว่าด้วยการเสียภาษี ส่วนมาตรา 45,46 อยู่ในหมวด 6 ว่าด้วยการส่งของออกพิจารณาทั้ง 3 มาตรานี้แล้วเห็นได้ว่าการเก็บค่าภาษีต้องเป็นไปตามมาตรา 10
จึงพิพากษายืนตามศาลล่าง
