แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ในกรณีที่จำเลยเบิกความมิได้ยืนยันเด็ดขาดเป็นแต่กล่าวไปตามความรู้สึกคิดเห็นนั้น จะลงโทษ จำเลยฐานเบิกความเท็จไม่ได้ และไม่จำต้อง วินิจฉัยว่าคำเบิกความนั้นเป็นข้อสำคัญใมนคดีหรือไม่
ย่อยาว
ได้ความว่า จำเลยได้เบิกความในคดีแพ่งหมายเลขแดงที่ ๘๐๘/๒๔๘๑ ตอนตอบทนายจำเลยว่า “เท่าที่เห็นนางแดงเขียนหนังสือไม่ได้ อ่านไม่ออก ” และตอนตอบทนายโจทก์ว่า “ข้าพเจ้าไม่เคยใช้นางแดงให้เขียนหนังสือ แต่เคยใช้ให้ลงชื่อครั้ง ๑ นางแดงบอกว่า เขียนไม่ได้ คือจะให้เป็นพะยาน ต่อจากนี้นางแดงจะหัดเขียนชื่อหรือไม่ ไม่ทราบ และจะเขียนชื่อได้หรือไม่ข้าพเจ้าไม่ทราบ “ดังนี้ โจทก์จึงฟ้องหาว่าจำเลยเบิกความเท็จ
ศาลชั้นต้นเห็นว่า คำเบิกความของจำเลยไม่เป็นข้อสำคัญในคดี และศาลแพ่งก็ไม่ได้รับฟังในข้อความนั้น พิพากษายกฟ้องโจทก์โดยไม่สืบพะยาน
โจทก์อุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์ พิพากษายืน
โจทก์ฎีกา ศาลฎีกาเห็นว่าถ้อยคำที่จำเลยกล่าวนั้นเป็นถ้อยคำที่จำเลยกล่าวไปตามความรู้สึกคิดเห็นของจำเลย และ จำเลย มิได้กล่าวยืนยันเด็ดขาก เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ปัญหาที่ว่าคำเบิกความของจำเลยใช่ข้อสำคัญในคดีหรือไม่ก็เป็นอันระงับไป พิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์ในข้อที่ให้ยกฟ้องโจทก์
