แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
เช้าวันเกิดเหตุ จำเลยขับรถไปติดอ่างล้างมือที่สำนักงานของนายจ้าง ตามคำสั่งของหัวหน้างาน เมื่อติดเสร็จแล้ว
จำเลยขออนุญาตหัวหน้างานไปช่วยญาติแต่งงานหัวหน้างานให้จำเลยเอารถไปเก็บเสียก่อน จำเลยไม่ปฏิบัติตามกลับเอารถไปช่วยงานแต่งงาน ขากลับได้เกิดชนกับรถอื่นขึ้นโดยประมาท เช่นนี้ ยังถือว่าเป็นการกระทำในทางการที่จ้างอยู่(อ้างคำพิพากษาฎีกาที่ 722/2508)
ย่อยาว
คดีทั้ง 4 สำนวน ศาลชั้นต้นได้พิจารณาพิพากษารวมกัน
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยที่ 1 ได้ขับรถโดยสารประจำทางในทางการที่จ้างของจำเลยที่ 2 นายทองหล่อ เหล็งบุญ ได้ขับรถในทางการที่จ้างของจำเลยที่ 3 รถทั้งสองคันวิ่งด้วยความเร็วสูงและต่างแซงรถคันหน้าขึ้นไปในระยะที่ไม่ปลอดภัย เป็นเหตุให้รถทั้งสองคันชนกันอย่างแรง ทำให้มีคนตายและบาดเจ็บ ขอให้จำเลยทั้งสองร่วมกันใช้ค่าสินไหมทดแทน
จำเลยที่ 1 ขาดนัดยื่นคำให้การ
จำเลยที่ 2 และ 3 ให้การปฏิเสธทุกสำนวน ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยทั้งสามร่วมกันรับผิดใช้ค่าสินไหมทดแทน
จำเลยที่ 3 อุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
จำเลยที่ 3 ฎีกา
ศาลฎีกาเห็นว่า ข้อเท็จจริงฟังได้ว่า นายทองหล่อเป็นลูกจ้างของจำเลยที่ 3 มีหน้าที่ขับรถยนต์ค้นเกิดเหตุ จำเลยที่ 3 มีระเบียบของการใช้รถว่าการขอใช้รถเพื่อกิจการอื่นนอกหน้าที่ของ อสร. เช่น เพื่อการกุศลหรืออื่น ๆ ต้องได้รับอนุมัติจากผู้อำนวยการ อสร. ตอนเช้าวันเกิดเหตุนายทองหล่อได้ขับรถคันนี้ไปในหน้าที่ของ อสร. โดยขับรถไปติดตั้งอ่างล้างมือที่สำนักงานตามคำสั่งของนายอมร ภูมิรัตน์ หัวหน้าฝ่ายศึกษาทดลองและวิจัยของจำเลยที่ 3 และตอนเที่ยงได้ขอลานายอมรไปช่วยญาติแต่งงาน ซึ่งนายอมรก็อนุญาตให้ไปได้แม้นายอมรจะได้สั่งให้นายทองหล่อเอารถไปเก็บเสียก่อนแต่คำสั่งนั้นเมื่อนายทองหล่อไม่ปฏิบัติตาม ก็หามีผลให้เป็นการปัดความรับผิดของนายจ้างไปไม่หรือถ้านายทองหล่อขับรถไปเก็บ ตราบใดที่ยังไม่ถึงที่เก็บรถ หากมีการละเมิดเกิดขึ้น นายจ้างก็ยังต้องร่วมรับผิดกับลูกจ้างในผลแห่งละเมิดซึ่งลูกจ้างได้กระทำไปนั้น อันถือว่าเป็นการกระทำในทางการที่จ้างตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 425 ข้อเท็จจริงในคดีนี้ฟังได้ชัดว่า นายทองหล่อขับรถของจำเลยที่ 3 ไปในทางการที่จ้าง ตั้งแต่เช้าวันเกิดเหตุจนถึงเวลาเกิดการชนกัน รถของจำเลยที่ 3 ยังมิได้กลับไปถึงที่เก็บรถเลย แม้ในระหว่างเวลาดังกล่าวนายทองหล่อลูกจ้างของจำเลยที่ 3 จะได้ขับรถนั้นไปธุระส่วนตัวโดยนายจ้างไม่ทราบ ก็ยังถือว่าเป็นการกระทำในทางการที่จ้างอยู่ตามนัยแห่งคำพิพากษาฎีกาที่ 722/2508 และการที่นายทองหล่อฝ่าฝืนระเบียบการใช้รถของจำเลยที่ 3 โดยมิได้รับอนุญาตจากผู้บังคับบัญชานั้น ระเบียบดังกล่าวเป็นระเบียบปฏิบัติภายในของจำเลยที่ 3 เท่านั้น นายจ้างจะนำมาใช้ยันบุคคลภายนอกเพื่อปฏิเสธความรับผิดของตนหาได้ไม่ ฉะนั้น จำเลยที่ 3 จึงต้องร่วมรับผิดในผลของการละเมิดที่เกิดขึ้นจากการกระทำของนายทองหล่อดังที่ศาลอุทธรณ์ได้วินิจฉัยไว้โดยละเอียดแล้วด้วย
พิพากษายืน
