แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
พระราชบัญญัติควบคุมการขายทอดตลาดและค้าของเก่า ฯ มุ่งประสงค์ควบคุมการขายของเก่าเป็นการค้าอันมีที่ทำการค้า มิได้มุ่งหมายถึงการหาบเร่ซื้อของเก่าไปขายแก่ร้านค้าของเก่า
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยประกอบอาชีพค้าของเก่าโดยหาบเร่ซื้อและขายของเก่าโดยไม่มีใบอนุญาต ขอให้ลงโทษตามพระราชบัญญัติควบคุมการขายทอดตลาดและค้าของเก่า พ.ศ. ๒๔๗๔ มาตรา ๔, ๑๒; (ฉบับที่ ๒) พ.ศ. ๒๔๘๑ มาตรา ๓ ; (ฉบับที่ ๔) พ.ศ. ๒๔๙๕ มาตรา ๗
จำเลยให้การว่า ประกอบอาชีพค้าของเก่า หาบเร่ซื้อและนำของเก่านั้นไปขายแก่ร้านค้าของเก่าโดยไม่มีใบอนุญาตจริงดังฟ้อง
ศาลชั้นต้นเห็นว่า การกระทำของจำเลยไม่ใช่กรณีที่พระราชบัญญัตินี้ประสงค์ควบคุม ไม่เป็นความคิด พิพากษายกฟ้อง
โจทก์อุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาเห็นว่า พระราชบัญญัติควบคุมการขายทอดตลาดและค้าของเก่า พ.ศ. ๒๔๗๔ มาตรา ๔ ; (ฉบับที่ ๒) พ.ศ. ๒๔๘๑ มาตรา ๓ ห้ามมิให้บุคคลใดประกอบอาชีพค้าของเก่าโดยมิได้รับอนุญาตจากเจ้าพนักงานแต่มาตรา ๘ แห่งพระราชบัญญัติดังกล่าว ฉบับที่ ๔ พ.ศ. ๒๔๙๕ มาตรา ๕ ผู้ค้าของเก่าต้องแสดงนามของตน และคำว่า ผู้ค้าของเก่าไว้ ณ ที่ทำการค้าของตนพร้อมทั้งใบอนุญาตในที่อันเห็นได้แจ้ง มีสมุดบัญชีการค้ากำกับตามแบบ ทำเลขลำดับปิดเครื่องหมายที่ของตรงกับเลขลำดับในบัญชี ดังนี้ แสดงว่ากฎหมายมุ่งประสงค์ควบคุมการขายของเก่าเป็นการค้าอันมีที่ทำการค้าดังที่บัญญัติไว้มิได้มุ่งหมายถึงการหาบเร่ซื้อของเก่าไปขายแก่ร้านค้าของเก่าดังที่จำเลยได้กระทำ มาตรา ๔ แห่งพระราชบัญญัตินี้ไม่มีความมุ่งหมายห้ามการกระทำดังที่โจทก์ฟ้อง จำเลยไม่มีความผิด พิพากษายืน
