แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
โจทก์ฟ้องจำเลย 2 คนว่า เข้าไปยึดถือที่ดินครอบครองแปลงหนึ่งของโจทก์คนละส่วนคนละตอน คำฟ้องไม่ปรากฏข้ออ้างว่าจำเลยร่วมกันทำละเมิดสิทธิของโจทก์ แม้โจทก์จะได้รวมฟ้องจำเลยทั้งสองเข้ามาเป็นคดีเดียวกัน การที่จะดูว่าคดีอย่างนี้มีทุนทรัพย์เท่าใด จะต้องห้ามฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงหรือไม่ นั้น จะต้องถือตามราคาที่ดินที่จำเลยแต่ละคนต่างเข้าไปละเมิดยึดถือ ไม่ใช่ว่าจะนับรวมกันได้
ย่อยาว
คดีนี้ โจทก์ฟ้องและเพิ่มเติมฟ้องว่า เมื่อวันที่ 9 พฤศจิกายน 2495 โจทก์ซื้อที่ดิน 1 แปลงจากนายบุญ ตรีเหลา เนื้อที่ 6 ไร่ อยู่ตำบลสมเด็จ กิ่งอำเภอสมเด็จ จังหวัดกาฬสินธุ์ โจทก์เข้าครอบครองแต่วันทำสัญญาซื้อขายโจทก์แจ้งการครอบครองต่อเจ้าพนักงาน เจ้าพนักงานออกหนังสือสำคัญ ส.ค.1ให้แล้ว โจทก์เคยขอจัดตั้งโรงงานแปรรูปไม้บนที่ดินแปลงนี้ ระหว่างรอการอนุญาตให้ตั้งโรงงานแปรรูปไม้ โจทก์มอบให้นายบุญ ตรีเหลา เจ้าของเดิมเป็นผู้ดูแลที่ดิน และมอบเงินให้เสียค่าบำรุงท้องที่แทน จำเลยที่ 1 เข้าไปปลูกอาคารโรงเรือนและสิ่งปลูกสร้างลงทางด้านทิศเหนือ รวมเป็นเนื้อที่ประมาณ 2 ไร่ จำเลยที่ 2 เข้าไปปลูกเรือนและสิ่งปลูกสร้างลงในที่ดินรายนี้ทางด้านใต้ เนื้อที่ประมาณ 2 ไร่ ดังแผนที่สังเขปท้ายฟ้อง เป็นที่ดินราคาประมาณ 5,000 บาท โจทก์ขอร้องให้จำเลยออกจากที่ดิน จำเลยไม่ยอม อ้างว่าทางราชการออกหนังสือรับรองการทำผลประโยชน์ให้แล้ว ขอให้ศาลแสดงว่าที่ดินเป็นของโจทก์ ห้ามจำเลยเข้าเกี่ยวข้องให้จำเลยและบริวารรื้อถอนสิ่งปลูกสร้างออกไปจากที่ดิน ให้ทำลายหนังสือ น.ส.3 หรือโฉนด ถ้าหากว่ามีนั้นเสีย
จำเลยทั้งสองให้การว่า ที่พิพาทนี้ทั้งโจทก์หรือนายบุญ ตรีเหลา ไม่เคยครอบครองหรือครอบครองแทนโจทก์ จำเลยเข้าครอบครองที่พิพาทติดต่อกันมา 5 ปีเศษแล้ว จำเลยที่ 1 ซื้อที่พิพาทมาจากนายบุญมา โพธินาม ราคา 3,000 บาท ได้ทำหนังสือจดทะเบียนเมื่อวันที่ 6 สิงหาคม 2506 ซื้อแล้วก็ครอบครองอยู่ตลอดมา จำเลยที่ 2 ซื้อที่พิพาทมาจากนางแฉล้มพิมพะทิศ เมื่อวันที่ 25 สิงหาคม 2505 เป็นราคาเงิน 4,000 บาท ทำหนังสือกันไว้เป็นหลักฐาน นางแฉล้มมอบใบจอง (น.ส.2) ให้จำเลยที่ 2ยึดถือไว้ด้วย และมอบที่พิพาทให้จำเลยที่ 2 ครอบครองทันทีตั้งแต่วันซื้อต่อมาเจ้าหน้าที่ได้ออกโฉนดให้แก่จำเลยที่ 2 แล้วเมื่อวันที่ 28 ตุลาคม 2507
ศาลชั้นต้นเห็นว่าโจทก์นำสืบไม่ได้ว่าโจทก์มีสิทธิในที่พิพาทดีกว่าจำเลย และจำเลยเป็นผู้มีชื่อในหนังสือ น.ส.3 และในโฉนดสำหรับที่พิพาทนั้นแล้ว พิพากษาให้ยกฟ้องโจทก์
โจทก์อุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาได้ตรวจสำนวนประชุมปรึกษาคดีนี้แล้ว เห็นว่า ตามฟ้องของโจทก์นั้นไม่ปรากฏชัด อ้างว่าจำเลยสองคนนี้ร่วมกันทำละเมิดสิทธิในที่ดินของโจทก์หรืออย่างไร กลับปรากฏแต่เพียงว่าจำเลยสองคนนี้เข้าไปยึดถือครอบครองที่ดินของโจทก์กันคนละส่วนคนละตอนซึ่งตามธรรมดาโจทก์ก็ย่อมจะฟ้องขับไล่จำเลยเป็นคนละคดีได้ แม้หากโจทก์จะได้รวมฟ้องทั้งสองคนเข้ามาเป็นคดีเดียวกันแล้วเช่นนี้ การที่จะดูว่าคดีอย่างนี้เป็นคดีมีทุนทรัพย์เท่าใดนั้นย่อมจะต้องถือเอาตามราคาทรัพย์ที่ดินของแต่ละคนที่ต่างคนต่างเข้าไปละเมิดยึดถือไม่ใช่ว่าจะนับรวมกันได้โจทก์ตั้งราคาที่ดินทั้งแปลงที่จำเลยที่ 1 ที่ 2 เข้ายึดถือรวมกันมาราคา 5,000 บาท จำเลยที่ 1 ให้การว่าเฉพาะแปลงที่จำเลยที่ 1 ซื้อมาราคา 3,000 บาท จำเลยที่ 2 ให้การว่าแปลงที่ตนซื้อมาราคา 4,000 บาท ดูจากที่โจทก์ว่ามาก็ดี หรือจากที่จำเลยว่ามาก็ดีเป็นการแสดงว่าคดีนี้เป็นคดีที่มีทุนทรัพย์ไม่เกิน 5,000 บาท เมื่อศาลอุทธรณ์พิพากษายืนตามคำพิพากษาศาลชั้นต้นคู่ความจะฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงไม่ได้ ต้องห้ามตามมาตรา 248 แห่งประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง ฉะนั้น ศาลฎีกาจึงไม่รับวินิจฉัย ให้ยกฎีกาของโจทก์เสีย
