แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
โจทก์กล่าวในฟ้องว่าจำเลยวิวาทกัน จำเลยคนหนึ่งใช้ไม้ตีจำเลยอีกคนหนึ่งบาดเจ็บและขอให้ลงโทษตาม ม.254 ด้วยนั้นศาลลงโทษจำเลยฐาน ทำร้ายร่างกายตาม ม.254 เมื่อศาลมิได้ลงโทษจำคุกจำเลย จะพิ่มโทษกักกันไม่ได้.
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยทั้งสองนี้ได้วิวาทต่อสู้ซึ่งกันและกันในที่สาธารณสถาน นายเยียนจำเลยได้ใช้ไม้ตีศีร์ษะนายเรืองจำเลยบาดเจ็บ ก่อนคดีนี้นายเยียนจำเลยเคยต้องโทษมาแล้ว ๓ ครั้งขอให้ลงโทษและเพิ่มโทษตามกฎหมายลักษณอาญามาตรา ๒๕๔,๓๓๕(๖) และ พ.ร.บ.กักกันผู้มีสันดานเป็นผู้ร้ายฯ
ศาลชั้นต้นพิพากษาลงโทษจำเลยตาม ม.๒๕๔,๓๓๕(๖) เมื่อเพิ่มและลดโทษแล้วคงปรับนายเรือง ๑ บาท จำคุกนายเยียนตาม ม.๒๕๔ ๔ เดือนและส่งตัวนายเยียนไปกักกันมีกำหนด ๓ ปี
นายเยียนจำเลยอุทธรณ์ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้กำหนดโทษนายเยียนเมื่อเพิ่มและลดโทษแล้วคงจำคุก ๒๐ วัน ปรับ ๔๐ บาทโทษจำให้ยก โทษกักกันเป็นอันไม่เพิ่ม
นายเยียนและโจทก์ฎีกา นายเยียนฎีกาว่าความผิดของจำเลยต้องด้วยมาตรา ๓๓๕(๖) ทั้งโจทก์ไม่ประสงค์จะให้ลงโทษตามมาตรา ๒๕๔ ศาลฎีกาเห็นว่า โจทก์ได้กล่าวความในฟ้องไว้ชัดว่า นายเยียนจำเลยใช้ไม้ตีศีร์ษะนายเรืองบาดเจ็บและขอให้ลงโทษตามมาตรา ๒๕๔ ด้วยศาลจึงลงโทษจำเลยฐานทำร้ายร่างกายตามมาตรา ๒๕๔ ได้ แต่เห็นเป็นเรื่องเล็กน้อยที่ศาลอุทธรณ์วางกำหนดโทษนั้นชอบแล้ว เมื่อมิได้ลงโทษจำคุก ก็ไม่มีทางจะเพิ่มโทษกักกันแก่จำเลยได้ จึงพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์
