แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
เมื่อจำเลยยิงผู้ตายแล้ว ผู้เสียหายได้เข้าไปแย่งปืนจากจำเลยและกอดปล้ำกัน ระหว่างกอดปล้ำกัน ก. วิ่งเข้ามาหาจำเลย จำเลยจึงส่งอาวุธปืนให้แก่ ก. โดยจำเลยมิได้พูดหรือแสดงกิริยาอาการใดที่จะพึงให้เข้าใจได้ว่าจำเลยมีเจตนาให้ ก. ยิงผู้เสียหายเมื่อ ก. ได้รับอาวุธปืนจากจำเลยแล้วก็หาได้ยิงผู้เสียหายในทันทีไม่ แต่ ได้ ถอยหลังออกไปก่อน เมื่อผู้เสียหายเข้าไปแย่งอาวุธปืนจาก ก. อีกจึงถูก ยิง เช่นนี้ไม่อาจรับฟังได้ ว่าจำเลยทราบหรือคาดหมายได้ว่า ก. มีเจตนายิงผู้เสียหาย ถือไม่ได้ว่าจำเลยช่วยเหลือหรือให้ความสะดวกในการที่ ก. ยิงผู้เสียหายตาม ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 86 ในวันนัดสืบพยานโจทก์ครั้งแรก ทนายจำเลยที่ศาลชั้นต้นตั้งขอถอนตัว เพราะจำเลยแต่งตั้ง ทนายเข้ามาใหม่ เมื่อทนายจำเลยขอเลื่อนคดี ศาลชั้นต้นก็อนุญาตและนัดสืบพยานโจทก์ครั้งที่สองห่างจากวันนัดสืบพยานโจทก์ครั้งแรกประมาณ 70 วัน ซึ่ง เป็นระยะเวลาที่เนิ่นนานเพียงพอที่จำเลยจะพิจารณาขอถอน ทนายความคนเดิม และตั้งแต่ง ทนายความคนใหม่เข้ามา และขอเลื่อนคดีเพื่อมิให้เดือดร้อนแก่พยานโจทก์ซึ่ง ศาลชั้นต้นมีคำสั่งกำชับให้มาศาล แต่ จำเลยกลับละเลยโดย มาร้องขอถอน ทนายความคนเดิมพร้อมตั้งแต่ง ทนายความคนใหม่กับร้องขอเลื่อนคดีในวันนัดซึ่ง พยานโจทก์ได้ มาศาลพร้อมแล้วจึงเป็นเรื่องที่ไม่มีเหตุผลอันสมควรและส่อไปในทางประวิงคดีให้เนิ่นช้า ที่ศาลชั้นต้นมีคำสั่งไม่อนุญาตให้จำเลยเลื่อนคดีจึงชอบแล้ว
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยร่วมกับพวกใช้อาวุธปืนยิงนายบัณฑิต ตันสมบูรณ์ หลายนัดโดยเจตนาฆ่าจนถึงแก่ความตายโดยเจตนาของจำเลย แล้วจำเลยกับพวกได้ร่วมกันยิงนายสุดใจ เครือเทา ผู้เสียหาย 1 นัดถูกบริเวณหน้าอกโดยเจตนาฆ่าแต่ผู้เสียหายไม่ถึงแก่ความตายสมเจตนาของจำเลยกับพวก ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 288, 371, 80, 91 พระราชบัญญัติอาวุธปืนฯ พ.ศ. 2490 มาตรา 7, 8 ทวิ, 72, 72 ทวิ
จำเลยให้การปฏิเสธ
ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าจำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 288, 371 พระราชบัญญัติอาวุธปืนฯ พ.ศ. 2490 มาตรา 7, 8 ทวิ, 72, 72 ทวิ ให้เรียงกระทงลงโทษ ความผิดฐานฆ่าผู้อื่น 20 ปี ฐานมีอาวุธปืนฯ จำคุก 2 ปี ฐานพาอาวุธปืนฯให้ลงโทษตามพระราชบัญญัติอาวุธปืนฯ พ.ศ. 2490 อันเป็นบทหนักที่สุด จำคุก 1 ปีรวมจำคุก 23 ปี ข้อหาอื่นนอกจากนี้ให้ยก
โจทก์และจำเลยอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้เป็นว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 288, 80 ประกอบด้วยมาตรา 86 อีกกระทงหนึ่ง ให้จำคุก 8 ปี รวมจำคุกจำเลย31 ปี นอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น
จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงว่า จำเลยเป็นคนร้ายที่ใช้ปืนยิงนายบัญฑิต ตันสมบูรณ์ถึงแก่ความตายแล้ววินิจฉัยว่า ปัญหาต่อไปมีว่าจำเลยเป็นผู้สนับสนุนให้นายกิติธาดาหรือฟุ้งหรือฟื้นกระทำความผิดฐานพยายามฆ่าผู้เสียหายด้วยหรือไม่พิเคราะห์แล้วเห็นว่าขณะที่จำเลยดักรอแล้วยิงผู้ตายนั้น ตามพยานหลักฐานของโจทก์ไม่ปรากฏว่านายกิติธาดาหรือฟุ้งหรือฟื้นอยู่ที่ใด นางนกเล็ดกับผู้เสียหายเห็นแต่จำเลยเพียงคนเดียวกับไม่ปรากฏว่านายกิติธาดาหรือฟุ้งหรือฟื้นได้รู้มาก่อนว่าจำเลยจะฆ่าผู้ตายหรือไม่เมื่อจำเลยยิงผู้ตายแล้ว ผู้เสียหายได้เข้าไปแย่งอาวุธปืนจากจำเลยแล้วกอดปล้ำกันระหว่างกอดปล้ำกันนี้ นางนกเล็กเบิกความว่า นายกิติธาดาหรือฟุ้งหรือฟื้นยืนอยู่ที่หน้าร้านขายอาหารมาดี แล้ววิ่งเข้ามาหาจำเลย จำเลยจึงได้ส่งอาวุธปืนให้แก่นายกิติธาดาหรือฟุ้งหรือฟื่น โดยจำเลยมิได้พูดหรือแสดงกิริยาอาการใดที่จะพึงได้เข้าใจได้ว่า จำเลยมีเจตนาให้นายกิติธาดาหรือฟุ้งหรือฟื้นยิงผู้เสียหาย เมื่อนายกิติธาดาหรือฟุ้งหรือฟื้นได้รับอาวุธปืนจากจำเลยแล้วกีฬาได้ยิงผู้เสียหายในทันทีไม่ แต่ได้เดินถอยหลังออกไปก่อน เมื่อผู้เสียหายเข้าไปแย่งอาวุธปืนจากนายกิติธาดาหรือฟุ้งหรือฟื้นอีก จึงถูกยิง ข้อเท็จจริงไม่อาจรับฟังได้ว่าจำเลยได้ทราบหรือคาดหมายได้ว่า นายกิติธาดาหรือฟุ้งหรือฟื้นมีเจตนายิงผู้เสียหาย การกระทำของจำเลยดังกล่าวจึงมิใช่เป็นเรื่องที่จำเลยช่วยเหลือหรือให้ความสะดวกในการที่นายกิติธาดาหรือฟุ้งหรือฟื้นยิงผู้เสียหายตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 86 ดังคำวินิจฉัยของศาลอุทธรณ์ ฎีกาของจำเลยข้อนี้ฟังขึ้น
ปัญหาข้อสุดท้าย จำเลยฎีกาว่า ที่ศาลชั้นต้นไม่อนุญาตให้จำเลยเลื่อนคดี เนื่องจากทนายจำเลยติดว่าความในคดีอื่นที่ต่างจังหวัดซึ่งได้นัดไว้ก่อนแล้ว และศาลชั้นต้นทำการสืบพยานโจทก์ไปโดยทนายจำเลยไม่มีโอกาสซักค้าน เป็นเหตุให้จำเลยเสียเปรียบมาก จึงขอให้มีคำสั่งให้ศาลชั้นต้นพิจารณาคดีใหม่ พิเคราะห์แล้วได้ความว่าเมื่อโจทก์ยื่นฟ้องจำเลยต่อศาลชั้นต้น จำเลยได้รับการปล่อยชั่วคราวไป และศาลชั้นต้นได้ตั้งทนายความให้จำเลยตามที่จำเลยร้องขอ และให้นัดสืบพยานโจทก์หลังจากวันที่จำเลยได้รับการปล่อยชั่วคราวเป็นเวลา 19 วัน ทนายจำเลยที่ศาลตั้งได้มาพบกับจำเลยเมื่อวันที่ 6 สิงหาคม 2528 ซึ่งเป็นเวลาก่อนวันนัดสืบพยานโจทก์ 8 วัน ครั้นถึงวันนัดทนายจำเลยที่ศาลตั้งขอถอนตัวจากการเป็นทนายเพราะจำเลยตั้งแต่งทนายเข้ามาใหม่ศาลอนุญาต แล้วทนายจำเลยยื่นคำร้องขอเลื่อนคดี ศาลชั้นต้นมีคำสั่งอนุญาตโดยให้เลื่อนไปสืบพยานโจทก์วันที่ 25 ตุลาคม กับวันที่ 1 พฤศจิกายน 2528 และนัดสืบพยานจำเลยวันที่ 12 พฤศจิกายน 2528 ต่อมาในวันที่ 25 ตุลาคม 2528 จำเลยร้องขอถอนทนายความที่จำเลยตั้งแต่งไว้เดิม และตั้งแต่งทนายความคนใหม่เข้ามาพร้อมกับยื่นคำร้องขอเลื่อนคดี อ้างว่าติดว่าความในคดีอื่นของศาลต่างจังหวัดซึ่งได้นัดไว้ก่อนแล้ว ศาลฎีกาเห็นว่า ในการนัดสืบพยานโจทก์ครั้งที่สองนี้ ศาลชั้นต้นได้กำหนดเวลาห่างจากวันนัดสืบพยานโจทก์ครั้งแรกประมาณ 70 วัน ซึ่งเป็นระยะเวลาที่เนิ่นนานเพียงพอที่จำเลยจะพิจารณาขอถอนทนายความคนเดิม และตั้งแต่งทนายความคนใหม่เข้ามา และขอเลื่อนคดีเพื่อให้โจทก์มีโอกาสเตรียมพยานมาให้ตรงกับวันนัดอันมิให้เกิดความเดือดร้อนแก่พยานโจทก์ซึ่งศาลชั้นต้นมีคำสั่งกำชับให้มาศาล แต่จำเลยกลับละเลยโดยมาร้องขอถอนทนายคนเดิมพร้อมตั้งแต่งทนายความคนใหม่ กับร้องขอเลื่อนคดีในวันนัดซึ่งพยานโจทก์ได้มาศาลพร้อมแล้วเช่นนี้ เป็นเรื่องที่ไม่มีเหตุผลอันสมควรและส่งไปในทางที่ประวิงคดีให้เนิ่นช้า ที่ศาลชั้นต้นมีคำสั่งไม่อนุญาตให้จำเลยเลื่อนคดีจึงชอบแล้ว ฎีกาของจำเลยข้อนี้ฟังไม่ขึ้น
พิพากษาแก้เป็นว่า ให้บังคับคดีตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น
