แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
มารดาจำเลยซึ่งเป็นผู้ครอบครองบานประตูของกลาง ได้อนุญาตให้จำเลยนำบานประตูดังกล่าวไปติดตั้งที่บ้านหลังใหม่ของจำเลย แม้บานประตูดังกล่าวจะเป็นของผู้เสียหาย แต่เมื่อจำเลยเอาไปโดยความยินยอมอนุญาตของมารดา ซึ่งเป็นผู้ครอบครองทรัพย์จึงถือไม่ได้ว่าเป็นการเอาทรัพย์ไปจากการครอบครองของผู้อื่น อันเป็นองค์ประกอบของความผิดฐานลักทรัพย์ การกระทำของจำเลยจึงไม่เป็นความผิดฐานลักทรัพย์ตามฟ้อง
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยลักบานประตูไม้สัก ๒ บาน ราคา ๓๐๐ บาท ของจ่าสิบตำรวจแฉล้มไปโดยทุจริต เจ้าพนักงานจับจำเลยได้พร้อมด้วยบานประตูไม้สักดังกล่าวเป็นของกลาง ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๓๓๔ และสั่งคืนของกลางแก่เจ้าของ
จำเลยให้การปฏิเสธ
ศาลขั้นต้นพิพากษาว่าจำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๓๓๔ ลงโทษจำคุก ของกลางคืนเจ้าของ
จำเลยอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์เห็นว่าจำเลยไม่มีเจตนาทุจริต พิพากษากลับยกฟ้องโจทก์
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงว่า เดิมนายถี นางแช่มบิดามารดาของจำเลยซึ่งเป็นพ่อตาแม่ยายของผู้เสียหายเป็นผู้ครอบครอง บานประตูไม้สัก ๒ บานของกลางอยู่ เมื่อนายถีถึงแก่ความตาย นางแช่มได้ครอบครองต่อมา และให้จำเลยปลูกสร้างบ้านขึ้นใหม่อีกหลักหนึ่ง โดยบอกให้จำเลยเอาบานประตูดังกล่าวไปติดไว้ที่บ้านหลังใหม่ แล้ววินิจฉัยว่า ขณะเกิดเหตุคดีนั้นางแช่มมารดาของจำเลยเป็นผู้ครอบครองบานประตูของกลาง และเป็นผู้บอกให้จำเลยเอาบานประตูนั้นไป ฉะนั้น การที่จำเลยเอาไปโดยความยินยอมอนุญาตของมารดา ซึ่งเป็นผู้ครอบครองทรัพย์ จึงถือไม่ได้ว่าเป็นการเอาทรัพย์ไปจากการครอบครองของผู้อื่น อันเป็นองค์ประกอบของความผิดฐานลักทรัพย์ การกระทำของจำเลยไม่อาจเป็นความผิดตามฟ้อง ไม่จำต้องวินิจฉัยฎีกาโจทก์ที่ว่าจำเลยขาดเจตนาทุจริตหรือไม่ บานประตูของกลางทางพิจารณาปรากฏว่าพนักงานสอบสวนมอบให้ผู้เสียหายรับคืนไปแล้ว
พิพากษายืน
