แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ที่ดินและบ้านที่ปู่ซื้อให้หลาน (บุตรของลูกหนี้ตามคำพิพากษา) ย่อมเป็นทรัพย์ของหลานนั้น และไม่เป็นทรัพย์สินที่เป็นของบุตรผู้เยาว์ของลูกหนี้ตามคำพิพากษา ซึ่งตามกฎหมายอาจถือได้ว่าเป็นทรัพย์สินของลูกหนี้ตามคำพิพากษา หรือที่อาจะบังคับเอาชำระหนี้นั้นได้
ย่อยาว
คดีได้ความว่า จำเลยไม่ชำระหนี้ตามคำพิพากษาให้โจทก์จึงนำยึดทรัพย์พิพาท ผู้ร้องมาร้องขัดทรัพย์ว่าที่ดินและเรือนพิพาทเป็นของผู้ร้อง
ศาลชั้นต้นเห็นว่า ทรัพย์พิพาทเป็นของผู้ร้องให้ถอนการยึดทรัพย์
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
โจทก์ฎีกาว่า ทรัพย์พิพาทไม่ใช่ของผู้ร้อง ที่ลงชื่อผู้ร้องนั้น เพื่อหลบหนี้และว่า โจทก์นำยึดไปตาม ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา ๒๘๒ วรรคท้าย
ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงว่า นายบุญซิว เป็นปู่ของผู้ร้อง ได้ออกเงินซื้อทรัพย์พิพาทให้ผู้ร้องเพื่อจะได้เก็บค่าเช่าไว้เป็นค่าใช้จ่ายช่วยการศึกษาของผู้ร้อง สัญญาซื้อขายก็แสดงว่านางตาหีดโอนขายให้แก่ผู้ร้อง ส่วนในใบแจ้งการครอบครองและการเสียภาษีบำรุงท้องที่มีชื่อจำเลยผู้เป็นบิดาของผู้ร้องลงไว้ในช่องเจ้าของ ก็ไม่ได้หมายความว่า กรรมสิทธิ์จะตกไปเป็นของผู้แจ้งหรือผู้เสียภาษีก็หาไม่ ศาลฎีกาเห็นว่า ทรัพย์ที่จะตกอยู่ภายใต้บังคับแห่งกฎหมายจะต้องเป็นทรัพย์อันกฎหมายอาจถือได้ว่า เป็นทรัพย์สินของลูกหนี้ตามคำพิพากษาหรือเป็นทรัพย์ ที่อาจจะบังคับเอาชำระหนี้นั้นได้ แต่กรณีนี้หาเป็นเช่นนั้นไม่ เพราะตามกฎหมายไม่อาจถือได้ว่า ที่ดินและบ้านเป็นทรัพย์ของจำเลย กลับฟังเป็นความจริงได้ว่าเป็นทรัพย์ของผู้ร้อง
พิพากษายืน
