แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
จำเลยเป็นแต่เพียงลูกจ้างขับรถยนต์ซึ่งรับจ้างบรรทุกคนโดยสารและบรรทุกของเพื่อสินจ้าง ย่อมจะถือว่าจำเลยเป็นผู้ประกอบการขนส่งตามมาตรา 10 แห่งพระราชบัญญัติการขนส่ง พ.ศ.2497 ไม่ได้(ประชุมใหญ่ ครั้งที่12/2506)
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยใช้รถยนต์บรรทุกคนโดยสารสาธารณ ขนส่งคนโดยสารและสรรพสินค้าบนเส้นทางที่บริษัทขนส่งฯ ได้รับอนุญาตให้ทำการขนส่ง โดยจำเลยได้รับเงินค่าจ้างเป็นค่าโดยสารและค่าบรรทุกอันเป็นการประกอบการขนส่งเพื่อสินจ้างโดยไม่ได้รับอนุญาตจากนายทะเบียนการขนส่ง ขอให้ลงโทษตามพระราชบัญญัติการขนส่ง พ.ศ. 2497มาตรา 10, 59 และพระราชกฤษฎีกาออกตามพระราชบัญญัติการขนส่งฯ
จำเลยให้การปฏิเสธ
ศาลชั้นต้นฟังว่า จำเลยขับรถยนต์โดยสารและบรรทุกของเพื่อสินจ้าง เป็นการประกอบการขนส่งโดยมิได้รับอนุญาต มีความผิดตามพระราชบัญญัติท้ายฟ้อง ลงโทษปรับ
จำเลยอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์เห็นว่าจำเลยเป็นลูกจ้างทำหน้าที่ขับรถของนายแย้มถือว่าเป็นเพียงผู้ทำหน้าที่ประจำเครื่องอุปกรณ์การขนส่งตามมาตรา 34 เท่านั้น มิใช่ผู้ประกอบการขนส่งตามมาตรา 10 ดังฟ้อง พิพากษากลับให้ยกฟ้อง
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาโดยที่ประชุมใหญ่เห็นว่า จำเลยเป็นแต่เพียงผู้ขับรถ คือ บุคคลที่ทำหน้าที่ ประจำเครื่องอุปกรณ์การขนส่งโดยเป็นผู้ขับหรือควบคุมเครื่องอุปกรณ์การขนส่ง ซึ่งพระราชบัญญัติการขนส่งพ.ศ. 2497 มาตรา 34(1) บัญญัติบังคับไว้โดยเฉพาะแล้ว ส่วนผู้ประกอบการขนส่งนั้นก็มีมาตรา 10 บัญญัติไว้โดยเฉพาะเหมือนกันฉะนั้น จำเลยซึ่งเป็นเพียงผู้ขับรถอย่างเดียว จึงมิใช่เป็นผู้ประกอบการขนส่งด้วย จำเลยจึงไม่มีความผิดตามมาตรา 10 ดังฟ้องพิพากษายืน
