แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ของที่เขาเอามาวางไว้แล้วตัวไปอื่นนั้น ยังไม่เรียกว่าเป็นของตกหาย โจทก์เก็บเอาไปได้ไม่มีสิทธิได้รับรางวัลจากการเก็บได้นั้นตามกฎหมาย ของที่เขาเอามามอบให้ตนดูแลไว้ก่อนและสั่งให้คอยอยู่ก่อนเพื่อขับรถไปส่งนั้นแม้เจ้าขอจะละไปนานก็ไม่ทำให้ของนั้นกลายเป็นของตกหาย อันเป็นเหตุให้ผู้รักษาไว้มีสิทธิรับรางวัลในฐานเก็บของตกของหายได้
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยนำกระเป๋าหนังหนึ่งใบมาวางทิ้งไว้ที่ข้างรถของโจทก์ ๆ รอคอยอยู่จนคนที่สถานีหมดแล้วไม่เห็นจำเลยกลับมา โจทก์จึงนำกระเป๋านั้นไปสถานีตำรวจปรากฎว่ามีเงินในประเป๋านั้น ๒๙,๐๐๐ บาทจำเลยให้รางวัลโจทก์แต่เพียง ๑๓ บาท ซึ่งตามประมวลแพ่งฯ ม.๑๓๒๓,๑๓๒๔ จำเลยจะต้องให้รางวัลโจทก์ ๑,๔๕๐ บาทจึงขอให้ศาล บังคับให้จำเลยใช้
ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยใช้เงินตามฟ้องโจทก์
ศาลอุทธรณ์พิพากษายกฟ้องโจทก์
ศาลฎีกาเห็นว่าข้อเท็จจริงก็ได้ความดังศาลอุทธรณ์วินิจฉัยซึ่งฟังว่า จำเลยส่งกระเป๋านั้นให้โจทก์เพื่อนำส่งที่พักและได้บอกให้โจทก์รอคอยอยู่ จำเลยถูกกักตัวอยู่ที่สถานีเรื่องฉีดยาป้องกันอหิวาต์ประมาณ ๒๕ นาทีออกมาไม่เป็นรถโจทก์ จำเลยจึงนั่งรถคันอื่นไปบ้านแล้วเลยไปแจ้งความที่โรงพักก็พอดีพบกับโจทก์นำกระเป๋าเงินนั้นมา ศาลฎีกาเห็นว่ากระเป๋าที่มีเงินนั้นมิได้เป็นของตก ของหายแต่อย่างใด เพราะโจทก์รับมอบหมายกระเป๋าจากจำเลย แม้จะถือตามฟ้องโจทก์กระเป๋ารายนี้ก็ไม่เป็นของตกของหายดุจกันโดยฟ้องกล่าวว่า จำเลยนำกระเป๋ามาวางไว้ข้างรถโจทก์ จำเลยจึงไม่ได้ทำกระเป๋านั้นตกหรือหายอันจะเป็นเหตุให้โจทก์ได้รับรางวัลตามกฎหมาย จึงพิพากษายืน ให้ยกฟ้องโจทก์เสีย
