แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่า ฯ มิได้เปลี่ยนแปลงหลักกฎหมายในเรื่องเช่าตามมาตรา 538 ป.ม.แพ่ง ฯ ไปจนถึงว่า การเช่าแม้มิได้มีหนังสือเป็นหลักฐานก็ฟ้องร้องบังคับตามสัญญาได้ เพราะใน พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่า ฯ นั้นเองมิได้มีข้อความในอันจะชี้ให้เห็นได้ว่า เป็นการเปลี่ยนแปลงแก้ไขกฎหมายเดิม นอกจากจะจำกัดสิทธิผู้ให้เช่าไว้บางประการในภาวะที่เรียกว่าคับขันนี้เท่านั้น.
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องขอให้จำเลยชำระค่าเช่าบ้านที่ค้างชำระ ๔๕๐ บาท จำเลยต่อสู้ว่า โจทก์ไม่มีสิทธิจะฟ้องเรียกค่าเช่าจากจำเลย เพราะการเช่ามิได้มีหลักฐานเป็นหนังสือ ศาลชั้นต้นพิพากษาให้โจทก์ชนะคดี ศาลอุทธรณ์เห็นว่า การเช่าพูดกันด้วยปากเปล่า ไม่มีหลักฐานเป็นหนังสือ ก็บังคับไม่ได้ พิพากษากลับ ให้ยกฟ้อง
โจทก์ฎีกาว่า พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่าฯ บังคับไว้ว่า การเช่าแม้ไม่มีหนังสือสัญญาเช่า ก็ให้ถือว่าเป็นการเช่าตามกฎหมาย ผู้ให้เช่าจะฟ้องขับไล่ผู้เช่า โดยอ้างว่าไม่มีหนังสือสัญญาเช่าไม่ได้ฉันใด ผู้เช่าก็จะปฏิเสธไม่ยอมชำระค่าเช่าที่ค้างโดยอ้างว่าไม่มีหนังสือไม่ได้ ฉันนั้น
ศาลฎีกาเห็นว่า ตาม พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่าฯ ๒๔๘๙ มาตรา ๑๖ แสดงว่า พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่าฯ มุ่งแต่จะจำกัดสิทธิของผู้ให้เช่า ฉะเพาะในด้านที่จะขับไล่ผู้เช่าเท่านั้น หาใช่เป็นเรื่องที่จะเปลี่ยนแปลงกฎหมายทั่วไป ดังที่บัญญัติใน ป.ม.แพ่งฯ มาตรา ๕๓๘ ในกรณีที่ฟ้องร้องบังคับตามสัญญาเช่านั้นไม่ กล่าวอีกนัยหนึ่ง พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่าฯ มิได้เปลี่ยนแปลงหลักกฎหมายไปจนถึงว่าการเช่าแม้มิมีหนังสือเป็นหลักฐานก็ฟ้องร้องบังคับตามสัญญากันได้ เพราะใน พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่าฯ นั้นเองมิได้มีข้อความอันใด อันจะชี้ให้เห็นได้ว่า เป็นการเปลี่ยนแปลงแก้ไขกฎหมายเดิม นอกจากจะจำกัดสิทธิผู้ให้เช่าไว้บางประการในภาวะที่เรียกว่าคับขัน เท่านั้น
พิพากษายืน.
