แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
โจทก์ฟ้องว่าจำเลยทำผิดในระหว่างเวลาตั้งแต่พระอาทิตย์ตกวันที่ 3 สิงหาคม 2490 ถึงเวลาพระอาทิตย์ขึ้นวันที่ 4 สิงหาคม 2490 อันเป็นเวลากลางคืนตามกฎหมาย แต่ทางพิจารณาได้ความว่า จำเลยกระทำผิดเมื่อวันที่ 3 สิงหาคม 2490 เวลา 2.00 น. ซึ่งเป็นเวลาก่อนย่ำรุ่งของวันที่ 3 สิงหาคม 2490 ถือได้ว่าเป็นเวลาคนละคืนกับที่โจทก์ฟ้อง ชอบที่จะยกฟ้องโจทก์เสียได้ตาม ป.ม.วิ.อาญามาตรา 192 วรรค 2
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลย ฐานลักทรัพย์ จำเลยให้การปฏิเสธ ศาลชั้นต้นลงโทษจำเลยตาม ก.ม.ลักษณะอาญา มาตรา ๒๙๓ จำคุก ๘ เดือน ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับให้ยกฟ้อง
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า คดีนี้ โจทก์ฟ้องว่าจำเลยทำผิดในระหว่างเวลาตั้งแต่พระอาทิตย์ตกวันที่ ๓ สิงหาคม ๒๔๙๐ ถึงเวลาพระอาทิตย์ขึ้นวันที่ ๔ สิงหาคม ๒๔๙๐ อันเป็นเวลากลางคืนตามกฎหมาย แต่ทางพิจารณาพยานของโจทก์ว่าจำเลยทำผิด เมื่อวันที่ ๓ สิงหาคม ๒๔๙๐ เวลา ๒.๐๐ น. ซึ่งเป็นเวลาก่อนย่ำรุ่งของวันที่ ๓ สิงหาคม ถือได้ว่าเป็นเวลาคนละคืนกับที่โจทก์ฟ้อง ชอบที่จะยกฟ้องโจทก์เสียได้ตาม ป.ม.วิ.อาญา มาตรา ๑๙๒ วรรค ๒
พิพากษายืน
