แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ที่พิพาทเป็นที่ดินมือเปล่า โจทก์มาฟ้องขอให้บังคับจำเลยออกจากที่ดินพิพาทเป็นเวลาเกินกว่า 1 ปี นับแต่ที่ถูกแย่งการครอบครอง คดีของโจทก์ย่อมขาดอายุความ ตาม ป.พ.พ. มาตรา 1375 วรรค 2
ย่อยาว
ได้ความว่า ฝ่ายจำเลยได้ครอบครองที่พิพาทอยู่มิได้ละทิ้ง อย่างน้อยจำเลยก็ครอบครองตลอดปี พ.ศ. ๒๔๙๙ ทั้งปี โจทก์เพิ่งจะมาฟ้องเมื่อเดือนมีนาคม ๒๕๐๐ ขอให้บังคับจำเลยทั้งสามออกจากที่ดินซึ่งโจทก์อ้างว่าเป็นของโจทก์
ศาลฎีกาพิพากษายืน ตามศาลทั้งสองให้ยกฟ้องโจทก์
คดีนี้ จำเลยทั้งสามต่อสู้ว่า คดีโจทก์ขาดอายุความด้วย
ข้อวินิจฉัยของศาลฎีกามีว่า ที่พิพาทเป็นที่ดินมือเปล่า โจทก์มาฟ้องขอให้บังคับจำเลยออกจากที่ดินพิพาทเป็นเวลาเกินกว่า ๑ ปี นับแต่ที่ถูกแย่งการครอบครอง คดีของโจทก์จึงขาดอายุความตาม ป.พ.พ. มาตรา ๑๓๗๕ วรรค ๒
ส่วนตามฎีกาของโจทก์ที่อ้างว่า ที่พิพาทเป็นที่บ้านที่สวน ต้องอยู่ภายในบังคับอายุความ ๑๐ ปี ตามกฎหมายลักษณะเบ็ดเสร็จบทที่ ๔๒ นั้น ศาลฎีกาเห็นว่า ข้อเท็จจริงตามท้องสำนวนไม่ได้ความว่า ที่พิพาทเป็นที่บ้านที่สวนมาก่อนการใช้ ป.พ.พ. และตามฟ้องของโจทก์เองก็ปรากฏว่า โจทก์เพิ่งไปขออนุญาตจับจองตามใบเหยียบย่ำเมื่อ พ.ศ. ๒๔๙๓ นี้เอง แล้วจะมาอ้างว่า เป็นที่บ้านที่สวนมาแต่เก่าก่อนได้อย่างไร
