แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
จำเลยฎีกาว่าจำเลยได้รับความคุ้มครองตามพระราชบัญญัติควบคุมการเช่านา พ.ศ.2517 มีสิทธิที่จะเช่านาพิพาทจนครบ 6 ปี แต่จำเลยมิได้ให้การต่อสู้ไว้แต่ศาลชั้นต้น จึงเป็นข้อที่มิได้ยกขึ้นว่ากันมาแล้วในศาลชั้นต้น ต้องห้ามฎีกาตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 249 แม้ปัญหาดังกล่าวเป็นข้อกฎหมายอันเกี่ยวกับความสงบเรียบร้อยของประชาชน เมื่อศาลฎีกาเห็นว่าไม่มีเหตุอันสมควรที่จะยกขึ้นวินิจฉัย ก็ไม่ยกขึ้นวินิจฉัยให้
โจทก์มิได้ฎีกาขอให้ศาลฎีกาพิพากษาให้โจทก์ได้รับค่าเสียหายเต็มตามฟ้อง แม้จะได้ขอเช่นนั้นมาในคำแก้ฎีกา ศาลฎีกาก็พิพากษาเพิ่มค่าเสียหายขึ้นไม่ได้
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยเช่าที่ดินโจทก์ปลูกพริกโดยมีข้อตกลงกันว่าจะดูแลรักษาไม่ทำลายต้นมะกรูด ซึ่งโจทก์ปลูกไว้ระหว่างสัญญาเช่าจำเลยใช้รถไถ ๆ ต้นมะกรูดตายหมด ผิดนัดชำระค่าเช่า ครบกำหนดสัญญาเช่าจำเลยไม่ยอมออกจากที่เช่า จึงขอให้บังคับจำเลยและบริวารออกจากที่เช่าพร้อมทั้งรื้อโรงเรือนออกไป กับให้ใช้ค่าเสียหาย
จำเลยให้การว่าโจทก์ปล่อยที่ดินรกร้าง เมื่อจำเลยเข้าถากถางคงมีมะกรูดเหลืออยู่ ๓๐ ต้น ต่อมาโจทก์เห็นว่าต้นมะกรูดไม่ได้ผล จึงอนุญาตให้จำเลยถากถางทำประโยชน์เต็มเนื้อที่ จำเลยไม่เคยค้างค่าเช่า ต่อมาโจทก์ตกลงให้จำเลยเช่าที่พิพาทปลูกอ้อย แต่แล้วกลับไม่ยอมให้เช่าต่อ ขอให้ยกฟ้อง
ศาลชั้นต้นฟังว่า สัญญาเช่าสิ้นสุดไปแล้ว โจทก์จำเลยมิได้ทำหนังสือสัญญาเช่าต่อกันอีก และฟังไม่ได้ว่าขณะจำเลยเช่ามีต้นมะกรูด จำเลยไม่ได้ค้างชำระค่าเช่า พิพากษาให้จำเลยและบริวารรื้อโรงเรือนและสิ่งปลูกสร้างออกไปจากที่พิพาท ให้จำเลยใช้ค่าสินไหมทดแทนจนกว่าจำเลยและบริวารออกจากที่พิพาท
โจทก์อุทธรณ์ขอให้จำเลยใช้ค่าต้นมะกรูด
จำเลยอุทธรณ์ว่าจำเลยได้รับความคุ้มครองตามพระราชบัญญัติควบคุมการเช่านา พ.ศ.๒๕๑๗ มีสิทธิที่จะเช่าที่พิพาทจนครบ ๖ ปี
ศาลอุทธรณ์ฟังว่าจำเลยถากถางต้นมะกรูดของโจทก์ในที่พิพาท ๓๐ ต้น โดยไม่ได้รับอนุญาตจากโจทก์ โจทก์มีสิทธิเรียกค่าเสียหายจากจำเลยได้ และเห็นว่าจำเลยมิได้ให้การต่อสู้ไว้ในศาลชั้นต้นว่จำเลยได้รับความคุ้มครองตามพระราชบัญญัติควบคุมการเช่านา พ.ศ.๒๕๑๗ จึงเป็นข้อที่มิได้ยกขึ้นว่ากันมาแล้วในศาลชั้นต้น ต้องห้ามอุทธรณ์ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา ๒๒๕ ศาลอุทธรณ์ไม่รับวินิจฉัยให้ พิพากษาแก้ให้จำเลยชำระค่าต้นมะกรูด นอกจากที่แก้คงให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น
จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาเห็นว่า ปัญหาที่จำเลยฎีกาว่า จำเลยได้รับความคุ้มครองตามพระราชบัญญัติควบคุมการเช่านา พ.ศ.๒๕๑๗ มีสิทธิที่จะเช่านาพิพาทจนครบ ๖ ปีนั้น จำเลยมิได้ให้การต่อสู้ไว้แต่ศาลชั้นต้น จึงเป็นข้อที่มิได้ยกขึ้นว่ากันมาแล้วในศาลชั้นต้น ต้องห้ามฎีกาตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา ๒๔๙ พระราชบัญญัติแก้ไขเพิ่มเติมประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง (ฉบับที่ ๖) พ.ศ.๒๕๑๘ มาตรา ๘ แม้ปัญหาดังกล่าวเป็นข้อกฎหมายอันเกี่ยวกับความสงบเรียบร้อยของประชาชน ศาลฎีกาก็เห็นว่าไม่มีเหตุอันสมควรที่จะยกขึ้นวินิจฉัย จึงไม่ยกขึ้นวินิจฉัยให้
ส่วนที่โจทก์แก้ฎีกาว่าขอให้ศาลฎีกาพิพากษาให้โจทก์ได้รับค่าเสียหายเต็มตามฟ้องนั้น โจทก์มิได้ฎีกาว่าจำเลยถางต้นมะกรูดเสียหายเป็นจำนวนและคิดเป็นค่าเสียหายตามฟ้อง ศาลฎีกาก็พิพากษาเพิ่มค่าเสียหายขึ้นไม่ได้
พิพากษายืน
