แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ข้อความสำคัญ
ย่อยาว
โจทย์ฟ้องว่าจำเลยเบิกความเท็จในข้อสำคัญสำหรับคดี ขอให้ลงโทษ
ได้ความว่าเดิมโจทย์ได้ซื้อที่ดินจากเจ้าพนักงานผู้พิทักษ์ทรัพย์ชนชาติสัตรู โฉนดมีชื่อนายเอ.โมเปนผู้ถือกรรมสิทธิ แต่การโอนทะเบียนทำกันไม่ได้ เพราะ จ. ไม่ยอมออกจากที่ โดยอ้างว่าได้ปกครองมาตั้ง ๑๒ ปี แลโฉนดนั้นทับที่ของ จ. จ. ได้ฟ้องโจทย์ต่อศาลแพ่งหาว่าบุกรุก . อ้างจำเลยเปนพยาน จำเลยเบิกความว่า ” ไม่รู้จักนาย เอ.โม แลไม่รู้ว่าที่ดินรายวิวาทเปนของใคร ” “จำเลยเห็นนายเจียมโจทย์อยู่มาในที่นั้นประมาณ ๑๓ – ๑๔ ปี ”
ศาลพระราชอาญาแลศาลอุทธรณ์เห็นว่าที่จำเลยเบิกความตอนหลังว่า ” เห็นนายเจียมอยู่มาในที่นั้นประมาณ ๑๓ – ๑๔ ปี ” ไม่เปนข้อความสำคัญ เพราะเปนการประมาณ แต่ที่จำเลยว่า ” ไม่รู้จักนาย เอ.โม ไม่รู้ว่าที่วิวาทเปนของใคร ” นั้นเปนข้อสำคัญสำหรับคดี เพราะโจทย์เปนผู้รับซื้อที่ดินย่อมสืบกรรมสิทธิมาจากนาย เอ.โม เจ้าของเดิม ศาลแพ่งได้วินิจฉัยแล้วว่าจำเลยรู้จักนาย เอ.โม เจ้าของที่ดินรายนั้น แลชั้นศาลโปริสภาจำเลยก็ว่ารู้จักนาย เอ.โม จึงพิพากษาให้ลงโทษจำเลย ๖ เดือนตามมาตรา ๑๕๕ แต่ให้รอการลงอาญาไว้
ฎีกาตัดสินยืน
