แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
โจทก์แถลงขอรับเงินค่าฤชาธรรมเนียมที่ศาลสั่งคืน ศาลมีคำสั่งอนุญาต แต่โจทก์ไม่มารับ แสดงว่าเงินค่าฤชาธรรมเนียมที่ ศาลสั่งอนุญาตให้คืนแก่โจทก์ยังค้างจ่ายอยู่ในศาล โจทก์มาแถลง ขอรับเงินดังกล่าวอีกเมื่อพ้นกำหนด 5 ปี นับแต่วันที่ศาลสั่งอนุญาต ให้โจทก์รับไป เงินดังกล่าวจึงตกเป็นของแผ่นดินไปแล้วตาม ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งมาตรา 323.
ย่อยาว
คดีนี้สืบเนื่องมาจากโจทก์ฟ้องให้จำเลยทั้งสองร่วมกันชำระเงินตามตั๋วสัญญาใช้เงินวันที่ 18 มิถุนายน 2524 โจทก์กับจำเลยทั้งสองตกลงทำสัญญาประนีประนอมยอมความ และศาลชั้นต้นพิพากษาตามยอมโดยสั่งคืนค่าฤชาธรรมเนียมแก่โจทก์ 15,000 บาท
วันที่ 23 ธันวาคม 2524 โจทก์ยื่นคำแถลงขอรับเงินค่าฤชาธรรมเนียมที่ศาลสั่งคืนศาลชั้นต้นมีคำสั่งอนุญาต โจทก์ยังมิได้รับเงินดังกล่าวคืนไป ต่อมาวันที่ 27 มิถุนายน 2533โจทก์ยื่นคำแถลงขอรับเงินดังกล่าวคืนอีก ศาลชั้นต้นมีคำสั่งว่าศาลมีคำสั่งอนุญาตไปแล้วเมื่อปี พ.ศ. 2524 แต่โจทก์มิได้รับเงินคืนไป จึงเป็นเงินค้างจ่ายที่โจทก์มิได้เรียกเอาภายใน 5 ปีตกเป็นของแผ่นดินตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 323แล้ว จึงไม่อนุญาต
โจทก์อุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์ภาค 2 พิพากษายืน
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาตรวจสำนวนประชุมปรึกษาแล้ว เห็นว่า เมื่อศาลชั้นต้นพิพากษาตามยอมให้คืนค่าฤชาธรรมเนียมแก่โจทก์ 15,000 บาทครั้นวันที่ 23 ธันวาคม 2524 โจทก์แถลงขอรับเงินดังกล่าว ศาลชั้นต้นสั่งอนุญาตแล้ว แต่โจทก์ไม่มารับ แสดงว่าเงินค่าฤชาธรรมเนียมที่ศาลชั้นต้นสั่งอนุญาตให้คืนแก่โจทก์ยังค้างจ่ายอยู่ในศาล เมื่อโจทก์เพิ่งมาแถลงขอรับเงินดังกล่าวในวันที่ 27 มิถุนายน 2533ซึ่งพ้นกำหนด 5 ปี นับแต่วันที่ศาลชั้นต้นสั่งอนุญาตให้โจทก์รับไปเงินดังกล่าวจึงตกเป็นของแผ่นดินตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งมาตรา 323
พิพากษายืน.
