แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
แม้ผู้รบอนุญาตให้ตั้งร้านจำหน่ายฝิ่น จะได้รับมอบหมายให้ลูกจ้างมีหน้าที่จำหน่ายฝิ่นแล้วก็ดี เมื่อลูกจ้างจำหน่ายฝิ่นแก่บุคคลที่ไม่มีใบอนุญาตที่เจ้าพนักงานกำหนดให้สูบฝิ่นได้ในร้าน ผู้รับใบอนุญาตให้ตั้งร้านจำหน่ายฝิ่นก็ต้องรับผิด
(อ้างฎีกา 1218/80, 156 – 157/83)
ย่อยาว
ความว่า จำเลยเป็นผู้รบใบอนุญาตตั้งร้านจำหน่ายฝิ่น นายตั่งย้นซึ่งเป็นลูกจ้างและจำเลยที่ขายฝิ่น ได้ขายฝิ่นแก่บุคคลซึ่งไม่มีใบอนุญาตที่เจ้าพนักงานกำหนดให้สูบฝิ่นได้ในร้านฝิ่น โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลย จำเลยให้การรับสารภาพ ศาลชั้นต้นลงโทษจำเลยตาม พ.ร.บ.ฝิ่น ๒๔๘๕ (ฉะบับที่ ๕) มาตรา ๕ พ.ร.บ.ฝิ่น ๒๔๘๑ (ฉะบับที่ ๔) มาตรา ๖ ให้ปรับเรียงกะทงโทษรวม ๑๐๐ บาท ลดฐานรับสารภาพกึ่งหนึ่ง คงปรับ ๕๐ บาท ศาลอุทธรณ์เห็นว่า จำเลยไม่ได้รู้เห็นในการกระทำผิดของลูกจ้าง จึงลงโทษไม่ได้ พิพากษากลับ ยกฟ้อง
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า การกระทำของจำเลยผู้รับใบอนุญาตไม่พ้นความรับผิดไปได้ แม้จำเลยจะได้อบให้ลูกจ้างของจำเลยมีหน้าที่ขายฝิ่นแล้วก็ดี เพราะ พ.ร.บ.ฝิ่น เป็นก.ม.พิเศษบัญญัติไว้ให้เป็นความผิดของผู้รับอนุญาตโดยฉะเพาะ จะนำหลัก ก.ม.ทั่วไปมาปรับกับคดีนี้หาได้ไม่ จำเลยมีผิดตามฟ้อง
พิพากษากลับให้บังคับคดีไปตามศาลชั้นต้น
