แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
จำเลยขับรถแซงรถผู้เสียหายขึ้นไปด้วยความเร็ว แล้วหักพวงมาลัยให้ท้ายรถจำเลยปัดหน้ารถผู้เสียหายจนรถยนต์ผู้เสียหายแฉลบไปจนเกือบตกถนนนั้น.หากถนนตรงนั้นเป็นที่สูงหรืออยู่หน้าผาสูงชันย่อมเล็งเห็นผลได้ว่า. ถ้ารถคว่ำลงไปแล้วทั้งรถและคนย่อมถึงซึ่งความพินาศ. เห็นผลได้ชัดว่าผู้เสียหายย่อมได้รับอันตรายถึงชีวิต. ดังนั้น แม้รถยนต์ผู้เสียหายจะไม่ตกถนนลงไป จำเลยก็มีความผิดฐานพยายามฆ่าผู้อื่น. และไม่จำต้องคำนึงถึงว่าคนนั่งภายในรถจะมีตัวรถป้องกันหรือไม่. แต่เมื่อข้อเท็จจริงได้ความว่าถนนตรงที่เกิดเหตุสูงจากพื้นนาประมาณ 1 แขนหรือ 1 เมตร. ขณะเกิดเหตุผู้เสียหายขับรถอยู่ในอัตราความเร็ว 50 กิโลเมตรต่อชั่วโมง. เมื่อถูกจำเลยเอาท้ายรถปาดหน้ารถผู้เสียหายๆก็แตะเบรครถหยุดทันที และเครื่องดับเอง. ล้อรถด้านซ้ายยังห่างขอบถนนอีกราว 1ศอก. ผู้เสียหายไม่ได้รับบาดเจ็บอันใด. จึงถือว่าจำเลยมีเจตนาพยายามฆ่าผู้เสียหายให้ถึงตายยังไม่ได้.เพราะถึงหากรถยนต์ผู้เสียหายจะตกลงไปโดยผู้เสียหายนั่งอยู่ภายในตัวรถก็ไม่แน่ว่าจะถึงตาย. แต่ก็พอคาดหมายได้ว่าอย่างน้อยผู้เสียหายย่อมได้รับการกระทบกระแทกเป็นอันตรายถึงบาดเจ็บ. ซึ่งจำเลยก็น่าจะเล็งเห็นผลอันจะเกิดแก่ผู้เสียหายได้ดังนี้. จำเลยจึงมีความผิดฐานพยายามทำร้ายผู้เสียหายเป็นอันตรายถึงบาดเจ็บตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 295,80.
จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 295 ประกอบด้วยมาตรา 80 และมาตรา 358. การกระทำของจำเลยจึงเป็นกรรมเดียว แต่ผิดกฎหมายหลายบท. ตามมาตรา 90 ให้ใช้กฎหมายบทที่มีโทษหนักที่สุดลงโทษจำเลย. แต่เมื่อศาลอุทธรณ์ได้ใช้บทมาตรา 358 ฐานทำให้เสียทรัพย์ ซึ่งมีโทษหนักที่สุดลงโทษมาแล้ว.และฎีกาของโจทก์มิได้ขอให้ลงโทษจำเลยให้หนักขึ้นอีก. จึงแก้โทษจำเลยไม่ได้.
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยขับรถขึ้นหน้าผู้เสียหาย แล้วแกล้งหยุดโดยกระทันหันหลายครั้งเพื่อให้รถที่ผู้เสียหายขับชนท้ายรถยนต์จำเลยโดยเจตนาทำร้าย ซึ่งจะเป็นผลให้ผู้เสียหายได้รับอันตรายถึงตาย แต่ผู้เสียหายหยุดรถทันจึงไม่ชนท้ายรถจำเลย ครั้งสุดท้ายจำเลยขับรถแซงขึ้นหน้ารถผู้เสียหาย พอท้ายรถจวนจะพ้นก็หักหัวรถยนต์ของจำเลยทำให้ท้ายรถยนต์ของจำเลยฟาดกระทบเข้ากับส่วนหัวรถยนต์ของผู้เสียหายโดยแรงเป็นเหตุให้รถยนต์ของผู้เสียหายเสียหลักเกือบตกลงข้างถนนโดยจำเลยมีเจตนาฆ่า แต่การกระทำไม่บรรลุผลโดยรถยนต์ของผู้เสียหายไม่พลิกคว่ำและไม่ตกถนน ผู้เสียหายจึงไม่ถึงแก่ความตาย ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 288, 80,358, 90 จำเลยให้การปฏิเสธ ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้วพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 288, 80, 358 ให้ลงโทษตามมาตรา 288, 80ซึ่งเป็นบทหนักตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 90 จำคุก 10 ปี จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์เห็นว่า การกระทำของจำเลยยังไม่เข้าเกณฑ์ความผิดฐานพยายามฆ่าผู้เสียหาย โดยยังไกลต่อผลเพราะผู้เสียหายนั่งอยู่บนรถในรถยังมีตัวรถป้องกันการกระทบกระแทกอีกชั้นหนึ่ง ถึงรถจะตกถนนหรือคว่ำผู้เสียหายอาจไม่บาดเจ็บหรือตายก็ได้ ถ้าจำเลยมีเจตนาพยายามฆ่าผู้เสียหายจริง ๆ แล้วคงจะขับชนตรงผู้เสียหายนั่งขับก็ได้ แต่จำเลยก็ไม่ทำเช่นนั้น คงผิดเฉพาะฐานทำให้เสียทรัพย์ฐานเดียว แต่พฤติการณ์ของจำเลยบังอาจขับรถแกล้งผู้เสียหายเช่นนี้ผิดวิสัยมารยาทที่ดีของคนขับรถยนต์ทั่วไป เป็นการกระทำเยี่ยงอันธพาลควรได้รับโทษหนักเป็นพิเศษ พิพากษาแก้ว่าจำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 358 จำคุก 2 ปี ข้อหาอื่นให้ยก โจทก์ฎีกาขอให้ลงโทษฐานพยายามฆ่าคนโดยเจตนาตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 288, 80 อีกข้อหาหนึ่ง จำเลยฎีกาขอให้ยกฟ้อง ศาลฎีกาเห็นว่า ฎีกาของจำเลยในข้อเท็จจริงฟังไม่ได้ และการที่จำเลยขับรถยนต์บรรทุกคันใหญ่กว่ารถผู้เสียหายแซงขึ้นหน้ารถผู้เสียหายไปด้วยความเร็ว แล้วเบรคหยุดรถทันทีโดยไม่ให้อาณัติสัญญาณใด ๆ ในระยะที่ตัวรถห่างกัน 6-10 วา เพื่อให้รถยนต์ผู้เสียหายชนท้ายรถจำเลยนั้น เมื่อได้ความว่ารถผู้เสียหายขับในอัตราความเร็วไม่สูงนัก และได้เบรคหยุดได้ทันทุกครั้ง แสดงว่าเบรครถของผู้เสียหายใช้การได้ดี และผู้เสียหายก็ระวังตัวอยู่ ถึงหากผู้เสียหายจะหยุดได้ไม่ทันและเกิดชนท้ายรถจำเลยขึ้น ก็คงจะไม่ได้รับภยันตรายถึงชีวิตหากจะได้รับอันตรายก็แต่เพียงบาดเจ็บเท่านั้น แต่ที่จำเลยเห็นว่ากระทำดังนั้นไม่เกิดผลจึงจอดรถแอบซ้ายให้รถผู้เสียหายขับผ่านขึ้นไป แล้วจำเลยขับรถแซงขึ้นไปด้วยความเร็ว แล้วหักพวงมาลัยรถให้ท้ายรถจำเลยปาดหน้ารถผู้เสียหาย จนรถยนต์ผู้เสียหายแฉลบไปจนเกือบตกถนนนั้น หากถนนตรงนั้นเป็นที่สูงหรืออยู่หน้าผาสูงชันย่อมเล็งเห็นผลได้ว่า ถ้ารถคว่ำลงไปแล้วทั้งรถและคนย่อมถึงซึ่งความพินาศ เห็นผลได้ชัดว่าผู้เสียหายย่อมได้รับอันตรายถึงชีวิตดังนั้น แม้รถยนต์ผู้เสียหายไม่ตกถนนลงไปจำเลยก็มีความผิดฐานพยายามฆ่าผู้อื่นโดยไม่ต้องสงสัย และไม่จำต้องคำนึงถึงว่าคนนั่งภายในรถจะมีตัวรถป้องกันหรือไม่ แต่ข้อเท็จจริงคดีนี้ได้ความว่าถนนตรงที่เกิดเหตุสูงจากพื้นนาประมาณ 1 แขน หรือ 1 เมตร ขณะเกิดเหตุผู้เสียหายขับรถอยู่ อัตราความเร็ว 40 กิโลเมตรต่อชั่วโมง แสดงว่าขับไม่เร็วนัก เมื่อถูกจำเลยเอาท้ายรถปาดหน้ารถผู้เสียหายผู้เสียหายก็แตะเบรครถหยุดทันที และเครื่องดับเอง ล้อรถด้านซ้ายยังห่างขอบถนนอีกราว 1 ศอก ผู้เสียหายไม่ได้รับบาดเจ็บอันใดดังนี้ จึงยังฟังไม่ถนัดว่าจำเลยเจตนาพยายามฆ่าผู้เสียหายให้ถึงตายเพราะถึงหากรถยนต์ผู้เสียหายจะตกลงไปโดยผู้เสียหายนั่งอยู่ภายในตัวรถ ก็ไม่แน่ว่าจะถึงตาย แต่ก็พอคาดหมายได้ว่าอย่างน้อยผู้เสียหายย่อมได้รับการกระทบกระแทกเป็นอันตรายถึงบาดเจ็บ ซึ่งจำเลยก็น่าจะเล็งเห็นผลอันจะเกิดแก่ผู้เสียหายได้ ดังนี้ จึงเห็นว่าจำเลยมีความผิดฐานพยายามทำร้ายร่างกายผู้เสียหายเป็นอันตรายถึงบาดเจ็บตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 295, 80 ซึ่งศาลมีอำนาจลงโทษจำเลยได้ พิพากษาแก้ว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 295ประกอบด้วยมาตรา 80 อีกบทหนึ่งด้วย แต่การกระทำของจำเลยเป็นกรรมเดียวอันเป็นความผิดต่อกฎหมายหลายบท ตามมาตรา 90 ให้ใช้กฎหมายบทที่มีโทษหนักที่สุดลงโทษแก่จำเลย และฎีกาของโจทก์มิได้ขอให้ลงโทษจำเลยในฐานนี้ให้หนักขึ้นอีก จึงไม่มีทางจะแก้โทษจำเลยนอกจากที่แก้นี้ให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลอุทธรณ์.
