แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า จำเลยฎีกา ศาลชั้นต้นสั่งว่า ฎีกาของจำเลยเป็น ปัญหาข้อเท็จจริง ต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 219 ประกอบด้วยพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแขวงและ วิธีพิจารณาความอาญาในศาลแขวง มาตรา 4 จึงไม่รับฎีกา จำเลยเห็นว่า ฎีกาของจำเลยเป็นฎีกาเกี่ยวกับอัตราโทษ ของจำเลย ซึ่งเป็นปัญหาข้อกฎหมาย โปรดมีคำสั่งให้รับฎีกา ของจำเลยไว้พิจารณาต่อไปด้วย หมายเหตุ โจทก์ได้รับสำเนาคำร้องแล้ว (อันดับ 89) ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 300,390 พระราชบัญญัติจราจรทางบก พ.ศ.2522 มาตรา 43,157 ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 300 ซึ่งเป็นบทหนักที่สุด ลงโทษจำคุก 4 เดือน ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน จำเลยฎีกา ศาลชั้นต้นมีคำสั่งไม่รับฎีกาดังกล่าว (อันดับ 83) จำเลยจึงยื่นคำร้องนี้ (อันดับ 86)
คำสั่ง พิเคราะห์แล้ว คดีนี้ต้องห้ามฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงที่จำเลยฎีกาว่าโทษจำคุกเพียง 4 เดือน เป็นโทษเพียงเล็กน้อย ซึ่งเป็นอัตราโทษที่ศาลฎีกาสมควรที่จะรอการลงโทษให้จำเลย ได้นั้น เห็นว่า เป็นฎีกาเกี่ยวกับดุลพินิจในการลงโทษของศาล ซึ่งเป็นปัญหาข้อเท็จจริง หาได้เป็นปัญหาข้อกฎหมายดังที่ จำเลยเข้าใจไม่ ที่ศาลชั้นต้นสั่งไม่รับฎีกาของจำเลย นั้นชอบแล้ว ให้ยกคำร้อง
