แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า จำเลยอุทธรณ์ ศาลแรงงานกลางสั่งว่า รับอุทธรณ์เฉพาะข้อ 2(ที่ถูกน่าจะเป็นข้อ 2.2) ส่วน อุทธรณ์ข้อ 2.1เป็นอุทธรณ์ในปัญหาข้อเท็จจริง ต้องห้ามอุทธรณ์ตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและ วิธีพิจารณาคดีแรงงาน พ.ศ. 2522มาตรา 54 จึงไม่รับ
จำเลยเห็นว่า อุทธรณ์ของจำเลยในข้อ 2.1 นี้เป็นปัญหาข้อกฎหมายว่าโจทก์เป็นผู้กระทำผิดวินัยตามข้อบังคับ ของจำเลย เหตุเลิกจ้างเกิดจากความผิดที่โจทก์ เป็นผู้ก่อขึ้นเอง โจทก์จึงไม่อยู่ในฐานะผู้เสียหายที่จะได้รับ ค่าเสียหาย โปรดมีคำสั่งให้รับอุทธรณ์ข้อ 2.1 ไว้พิจารณาด้วย
หมายเหตุ ทนายโจทก์ได้รับสำเนาคำร้องแล้ว (อันดับ 72)
โจทก์ฟ้องขอให้บังคับจำเลยรับโจทก์กลับเข้าทำงานหากไม่สามารถรับโจทก์กลับเข้าทำงานได้ ก็ให้จำเลยจ่ายค่าเสียหาย ค่าชดเชย สินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าและเงินบำเหน็จพร้อมด้วยดอกเบี้ย
ศาลแรงงานกลางพิพากษายกฟ้อง
ศาลฎีกาพิพากษายกคำพิพากษาศาลแรงงานกลาง ให้ศาลแรงงานกลางพิพากษาในเรื่องจะให้จำเลยรับโจทก์ กลับเข้าทำงานหรือให้จำเลยชดใช้ค่าเสียหายแก่โจทก์แทน และในกรณีที่ศาลแรงงานกลางพิพากษาให้จำเลยชดใช้ค่าเสียหาย แก่โจทก์แทนการรับกลับเข้าทำงานก็ให้ศาลแรงงานกลาง พิพากษาถึงเงินประเภทต่าง ๆ ที่โจทก์ฟ้องเรียกมาด้วย
ศาลแรงงานกลางพิพากษาใหม่ ให้จำเลยจ่ายค่าชดเชยจำนวน 26,037 บาท พร้อมด้วยดอกเบี้ยในอัตราร้อยละเจ็ดครึ่งต่อปี นับแต่วันเลิกจ้าง (วันที่ 8 พฤศจิกายน 2534)เป็นต้นไปจนกว่า จะชำระเสร็จแก่โจทก์ และให้จ่ายค่าเสียหายจากการเลิกจ้าง ที่ไม่เป็นธรรมจำนวน 16,924 บาท พร้อมด้วยดอกเบี้ย ในอัตราร้อยละเจ็ดครึ่งต่อปี นับแต่วันฟ้อง (วันที่ 24 มกราคม 2535) เป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์ คำขออื่นนอกจากนี้ให้ยก
จำเลยอุทธรณ์ ศาลแรงงานกลางมีคำสั่งไม่รับอุทธรณ์บางข้อดังกล่าว (อันดับ 63)
จำเลยจึงยื่นคำร้องนี้ (อันดับ 70)
คำสั่ง
ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานได้มีคำวินิจฉัยไว้แล้วว่า การที่จำเลยเลิกจ้างโจทก์เป็นการเลิกจ้างโดยไม่เป็นธรรม แต่พิพากษายกคำพิพากษาศาลแรงงานกลางให้พิพากษา ในเรื่องจะให้จำเลยรับโจทก์กลับเข้าทำงานหรือให้จำเลย ชดใช้ค่าเสียหายแทนโจทก์เท่านั้น เมื่อศาลแรงงานกลาง พิพากษาใหม่ให้จำเลยจ่ายค่าเสียหายแก่โจทก์แล้ว จำเลยจะอุทธรณ์ในประเด็นอื่นอีกไม่ได้เพราะได้ยุติไปแล้ว ที่ศาลแรงงานกลางไม่รับอุทธรณ์ข้อ 2.1 ของจำเลยชอบแล้วให้ยกคำร้อง
