แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า โจทก์อุทธรณ์ ศาลแรงงานกลางมีคำสั่งว่าโจทก์อุทธรณ์ในปัญหาข้อเท็จจริงต้องห้ามตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน มาตรา 54ไม่รับอุทธรณ์ของโจทก์ โจทก์เห็นว่า โจทก์อุทธรณ์ว่าศาลแรงงานกลางวินิจฉัยว่า โจทก์ไม่ใช่ลูกจ้างของจำเลย ไม่ถูกต้องตามเจตนารมย์ของ ประกาศกระทรวงมหาดไทย เรื่องการคุ้มครองแรงงาน ข้อ 2เป็นปัญหาข้อกฎหมาย โปรดมีคำสั่งรับอุทธรณ์ของโจทก์ด้วย หมายเหตุ ไม่ปรากฏหลักฐานว่าจำเลยได้รับสำเนาคำร้อง แล้วหรือไม่ โจทก์ฟ้องขอให้บังคับจำเลยจ่ายเงินโบนัสจำนวน 14,157 บาท ค่าชดเชยจำนวน 117,942 บาท และค่าเสียหายจากการ เลิกจ้างไม่เป็นธรรมจำนวน 373,483 บาท แก่โจทก์ ศาลแรงงานกลางพิจารณาแล้ววินิจฉัยว่า โจทก์มิใช่ลูกจ้างจำเลย ไม่มีสิทธิเรียกร้องในฐานะลูกจ้างต่อจำเลยอีก พิพากษายกฟ้อง โจทก์อุทธรณ์ ศาลแรงงานกลางมีคำสั่งไม่รับอุทธรณ์ดังกล่าว (อันดับ 78) โจทก์จึงยื่นคำร้องนี้ (อันดับ 80)
คำสั่ง พิเคราะห์แล้ว ศาลแรงงานกลางฟังว่า ไม่มีพยานหลักฐานว่าจำเลยตกลงรับโจทก์เข้าทำงานโดยจ่ายเงินให้เป็นค่าตอบแทน การทำงานในเวลาทำงานตามปกติไม่เป็นลูกจ้างของจำเลย โจทก์อุทธรณ์ว่า โจทก์ได้รับเงินเดือนและมีสิทธิและหน้าที่ ในสวัสดิการของจำเลยเช่นเดียวกับพนักงานอื่น จึงเป็นผู้ตกลง ทำงานให้แก่จำเลยเพื่อรับค่าจ้างและยกเหตุผลต่าง ๆ ให้เห็นว่า เป็นลูกจ้างจำเลย เป็นอุทธรณ์โต้เถียงดุลพินิจในการ รับฟังพยานหลักฐานของศาลแรงงานกลาง ซึ่งเป็นข้อเท็จจริง ส่วนที่โจทก์อุทธรณ์ว่าการจ้างแรงงานไม่จำต้องทำเป็นหนังสือนั้น ไม่มีผลเปลี่ยนแปลงคำพิพากษาไม่เป็นสาระแก่คดี ไม่จำต้องวินิจฉัย ที่ศาลแรงงานกลางสั่งไม่รับอุทธรณ์ของโจทก์ชอบแล้ว ให้ยกคำร้องของ โจทก์
