แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า จำเลยฎีกา ศาลชั้นต้นสั่งว่า ฎีกาของจำเลยเป็นฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญามาตรา 218 ไม่รับฎีกา
จำเลยเห็นว่า ฎีกาของจำเลยเป็นปัญหาข้อกฎหมายขอให้ศาลฎีกาใช้ดุลยพินิจรอการลงโทษแก่จำเลยเนื่องจากมีเหตุบรรเทาโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 56 โปรดสั่งให้รับฎีกาของจำเลยไว้พิจารณาพิพากษาต่อไป
หมายเหตุ โจทก์ได้รับสำเนาคำร้องแล้ว (อันดับ 23)
ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 291,300,390 พระราชบัญญัติจราจรทางบก พ.ศ. 2522มาตรา 43,157,162 ให้ลงโทษจำเลยตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 291 ซึ่งเป็นบทหนัก จำคุก 6 ปี จำเลยให้การรับสารภาพลดโทษให้กึ่งหนึ่ง คงจำคุกจำเลยมีกำหนด 3 ปี ฯลฯ
ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้เป็นว่า ให้จำคุกจำเลย 4 ปี จำเลยให้การรับสารภาพ ลดโทษให้กึ่งหนึ่ง จำคุกจำเลยมีกำหนด 2 ปี นอกจากที่แก้ให้คงเป็นไปตามคำพิพากษาของศาลชั้นต้น
จำเลยฎีกา ศาลชั้นต้นมีคำสั่งดังกล่าว (อันดับ 21)
จำเลยจึงยื่นคำร้องนี้ (อันดับ 23)
คำสั่ง
พิเคราะห์แล้ว เห็นว่าฎีกาของจำเลยเป็นฎีกาโต้แย้งดุลพินิจของศาลอุทธรณ์ในการลงโทษจำเลย จึงเป็นฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงต้องห้ามมิให้ฎีกาตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญามาตรา 218 ศาลชั้นต้นสั่งชอบแล้ว ให้ยกคำร้อง
