แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า จำเลยอุทธรณ์ ศาลแรงงานกลางสั่งว่า อุทธรณ์ของจำเลยที่ว่า ศาลแรงงานกลางวินิจฉัยโดยฟังข้อเท็จจริงแตกต่างไปจากสำนวนโดยควรวินิจฉัยว่า โจทก์ละเลยไม่ปฏิบัติตามระเบียบข้อบังคับของจำเลยนั้นเป็นข้อที่มิได้ยกขึ้นมาว่ากันมาแล้วในศาลชั้นต้นตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 225 ประกอบกับพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน พ.ศ. 2522 มาตรา 31 สำหรับอุทธรณ์ของจำเลยที่ว่า โจทก์มิได้ป่วยติดต่อกัน 3 วันนั้นเป็นอุทธรณ์ในปัญหาข้อเท็จจริงต้องห้ามอุทธรณ์ตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน พ.ศ. 2522 มาตรา 54ไม่รับอุทธรณ์ของจำเลย
จำเลยเห็นว่า จำเลยได้ยกขึ้นต่อสู้ในคำให้การว่า โจทก์ละเลยไม่ปฏิบัติตามระเบียบข้อบังคับของจำเลยในเรื่องการลาป่วยและลากิจข้ออุทธรณ์ดังกล่าวจึงเป็นข้อที่ได้ยกขึ้นว่ากล่าวมาแล้วในศาลชั้นต้น และอุทธรณ์ของจำเลยยังเป็นปัญหาว่า โจทก์หยุดงาน 3 วันทำงานติดต่อกันโดยไม่มีเหตุอันสมควร โปรดมีคำสั่งให้รับอุทธรณ์ของจำเลยไว้พิจารณาด้วย
หมายเหตุ โจทก์แถลงคัดค้าน (อันดับ 54)
ศาลแรงงานกลางพิพากษาให้จำเลยชำระเงินค่าจ้างค้างจ่ายจำนวน197 บาท และค่าชดเชยจำนวน 17,790 บาทแก่โจทก์ ฯลฯ
จำเลยอุทธรณ์ ศาลแรงงานกลางมีคำสั่งดังกล่าว (อันดับ 47)
จำเลยจึงยื่นคำร้องนี้ (อันดับ 52)
คำสั่ง
อุทธรณ์ของจำเลยสรุปได้ว่า แม้โจทก์จะป่วยจริงโจทก์ก็หยุดงานโดยไม่ปฏิบัติตามระเบียบข้อบังคับว่าด้วยการลาของจำเลย จึงถือว่าเป็นการละทิ้งหน้าที่เป็นเวลา 3 วันทำงานติดต่อกันโดยไม่มีเหตุอันสมควร ปัญหาตามอุทธรณ์ของจำเลยดังกล่าวศาลฎีกาเห็นว่าไม่มีผลเปลี่ยนแปลงคำพิพากษาของศาลแรงงานกลางเป็นอย่างอื่นได้จึงเป็นอุทธรณ์ที่ไม่เป็นสาระแก่คดีอันควรได้รับการวินิจฉัยที่ศาลแรงงานกลางสั่งไม่รับอุทธรณ์มานั้นชอบแล้ว ให้ยกคำร้อง
