แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า โจทก์ฎีกา ศาลชั้นต้นสั่งว่าคดีนี้ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ยกฟ้องโจทก์โดยอาศัยข้อเท็จจริง ฎีกาโจทก์เป็นฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริง ต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญามาตรา 220 จึงไม่รับ
โจทก์เห็นว่า วันที่จำเลยออกเช็คตามพระราชบัญญัติว่าด้วยความผิดอันเกิดจากการใช้เช็ค พ.ศ. 2497 คือวันที่ลงในเช็ค จำเลยเขียนเช็คโดยลงวันที่ล่วงหน้า เมื่อถึงวันที่ที่ลงในเช็คจำเลยไม่มีเงินอยู่ในบัญชีอันจะพึงใช้เงินได้ และธนาคารได้ปฏิเสธการจ่ายเงินตามเช็คนั้นแล้ว ดังนี้การกระทำของจำเลยครบองค์ประกอบความผิดตามพระราชบัญญัติดังกล่าว ฉะนั้นวันที่ลงในเช็คก็คือวันที่จำเลยออกเช็ค ซึ่งหมายถึงวันที่ผู้ออกเช็คกระทำความผิดนั่นเองฎีกาของโจทก์จึงเป็นฎีกาในปัญหาข้อกฎหมาย โปรดมีคำสั่งให้รับฎีกาของโจทก์ไว้พิจารณาต่อไป
หมายเหตุ จำเลยแถลงคัดค้าน (อันดับ 57 ก.)
โจทก์ฟ้องขอให้ศาลพิพากษาลงโทษจำเลยตามพระราชบัญญัติว่าด้วยความผิดอันเกิดจากการใช้เช็ค พ.ศ. 2497 มาตรา 3
ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
โจทก์ฎีกา ศาลชั้นต้นสั่งไม่รับดังกล่าว (อันดับ 52)
โจทก์จึงยื่นคำร้องนี้ (อันดับ 56)
คำสั่ง
พิเคราะห์แล้ว ศาลล่างทั้งสองวินิจฉัยต้องกันว่าข้อเท็จจริงฟังไม่ได้ว่าจำเลยเป็นผู้ลงวันที่ในเช็คพิพาท โจทก์ฎีกาโต้เถียงว่าจำเลยเป็นผู้ลงวันที่ในเช็คพิพาท จึงเป็นฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงที่ศาลชั้นต้นสั่งไม่รับฎีกาของโจทก์ชอบแล้ว ให้ยกคำร้อง
