แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า ผู้ประกันทั้งสองฎีกา ศาลชั้นต้นสั่งว่าคดีผิดสัญญาประกันนี้ศาลอุทธรณ์ได้มีคำวินิจฉัยแล้ว ดังนั้นคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ย่อมเป็นที่สุดตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 119 จึงไม่รับฎีกา ผู้ประกันที่ 1 ที่ 2 เห็นว่า ผู้ประกันทั้งสองประสงค์ที่จะฎีกาคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ต่อไป เพื่อให้ศาลฎีกาวินิจฉัยชี้ขาด อีกครั้งหนึ่ง ขอศาลฎีกาโปรดมีคำสั่งให้รับฎีกาของ ผู้ประกันทั้งสองไว้พิจารณาต่อไป หมายเหตุ ไม่ปรากฏว่าโจทก์ได้รับสำเนาคำร้องแล้วหรือไม่ สืบเนื่องมาจากจำเลยที่ 1 ได้รับอนุญาตให้ปล่อยชั่วคราวในระหว่างอุทธรณ์ โดยมีผู้ประกันที่ 1 ที่ 2 เป็นผู้ประกันในราคาประกัน 600,000 บาท ต่อมาผู้ประกันทั้งสองผิดสัญญาประกัน ไม่ส่งตัวจำเลยที่ 1 ไปฟังคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ ศาลชั้นต้น สั่งปรับผู้ประกันทั้งสองตามสัญญา หลังจากนั้นเจ้าพนักงานตำรวจ จับจำเลยที่ 1 มาส่งศาลตามคำแจ้งจับของผู้ประกันทั้งสอง และผู้ประกันทั้งสองยื่นคำร้องขอลดค่าปรับ ศาลชั้นต้น สั่งลดค่าปรับให้เหลือ 300,000 บาท ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้เป็นว่า ให้ปรับผู้ประกันทั้งสองเป็นเงิน 100,000 บาท ผู้ประกันทั้งสองฎีกา ศาลชั้นต้นมีคำสั่งไม่รับฎีกา(อันดับ 25 แผ่นที่ 2-5) ผู้ประกันทั้งสองจึงยื่นคำร้องนี้ (อันดับ 26)
คำสั่ง พิเคราะห์แล้ว คดีนี้ศาลอุทธรณ์ได้วินิจฉัยแล้ว ซึ่งคำวินิจฉัยของศาลอุทธรณ์ให้เป็นที่สุดตาม ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 119 ดังนั้นผู้ประกันทั้งสองฎีกาคำสั่งนี้อีกไม่ได้ ศาลชั้นต้นสั่ง ไม่รับฎีกาของผู้ประกันทั้งสองชอบแล้ว ให้ยกคำร้อง
