แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า จำเลยอุทธรณ์ ศาลแรงงานกลางสั่งว่า อุทธรณ์จำเลย เป็นอุทธรณ์ในปัญหาข้อเท็จจริงต้องห้ามตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน พ.ศ. 2522ไม่รับอุทธรณ์จำเลย
จำเลยเห็นว่า จำเลยได้อุทธรณ์เป็นปัญหาข้อกฎหมายว่าศาลแรงงานกลางวินิจฉัยข้อเท็จจริงผิดไปจากพยานหลักฐานในสำนวน โปรดมีคำสั่งให้รับอุทธรณ์ของจำเลยด้วย
หมายเหตุ โจทก์แถลงคัดค้าน (อันดับ 53)
ศาลแรงงานกลางพิพากษาให้จำเลยจ่ายค่าชดเชยจำนวน35,000 บาท และจ่ายเงินเดือน เดือนละ 35,000 บาท ตั้งแต่เดือนมีนาคม 2534 ถึงเดือนกรกฎาคม 2534(เดือนกรกฎาคม 2534คิดถึงวันที่ 26 กรกฎาคม 2534) ให้แก่โจทก์ คำขอนอกจากนี้ให้ยก
จำเลยอุทธรณ์ ศาลแรงงานกลางมีคำสั่งไม่รับอุทธรณ์ดังกล่าว(อันดับ 48)
จำเลยจึงยื่นคำร้องนี้ (อันดับ 51)
คำสั่ง
พิเคราะห์แล้ว จำเลยอุทธรณ์ว่า ศาลแรงงานกลางวินิจฉัยข้อเท็จจริงผิดจากพยานหลักฐานในสำนวน ทั้ง ๆ ที่พยานจำเลยเบิกความยืนยันว่าโจทก์รับเงินเดือนจากจำเลยแล้ว โดยโจทก์เอง ก็ไม่มีพยานหลักฐานว่าจำเลยค้างชำระเงินเดือนนอกจาก คำเบิกความลอย ๆ ของโจทก์เท่านั้น เช่นนี้เป็นการโต้เถียง ดุลพินิจในการรับฟังพยานหลักฐานของศาลแรงงานกลาง ซึ่งวินิจฉัย ว่าจำเลยค้างจ่ายเงินเดือนโจทก์ เป็นอุทธรณ์ในปัญหาข้อเท็จจริง ต้องห้ามตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน พ.ศ. 2522 มาตรา 54 วรรคแรก ที่ศาลแรงงานกลาง มีคำสั่งไม่รับอุทธรณ์จำเลยชอบแล้ว ให้ยกคำร้อง
