แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า โจทก์อุทธรณ์ ศาลแรงงานกลางสั่งว่า โจทก์อุทธรณ์โต้แย้งการรับฟังพยานหลักฐาน เป็นอุทธรณ์ในข้อเท็จจริง ต้องห้ามตาม พระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานฯ พ.ศ. 2522มาตรา 54 จึงไม่รับอุทธรณ์
โจทก์เห็นว่า ศาลแรงงานกลางวินิจฉัยว่า โจทก์หยุดงานตั้งแต่วันที่ 16 พฤษภาคม 2537 ถึงวันที่ 19 พฤษภาคม 2537 โดยไม่มีเหตุอันสมควรเป็นการวินิจฉัยนอกประเด็นแห่งคดี ซึ่งจำเลยไม่ได้ยกเป็นข้อต่อสู้ในคำให้การ และ ศาลแรงงานกลางวินิจฉัยไม่ครบประเด็น ตามฟ้องเพราะไม่ได้วินิจฉัยว่า โจทก์ไม่นำ ใบรับรองแพทย์มาแสดงต่อจำเลยและพูดก้าวร้าว ผู้บังคับบัญชา ถือเป็นการละทิ้งหน้าที่ติดต่อ กันโดยไม่มีเหตุสมควรหรือไม่นั้น เป็นปัญหาข้อกฎหมาย โปรดมีคำสั่งให้รับอุทธรณ์ของโจทก์ ไว้พิจารณาต่อไป
หมายเหตุ จำเลยแถลงคัดค้าน (อันดับ 43)
โจทก์ฟ้องว่าจำเลยเลิกจ้างไม่เป็นธรรม ขอให้ ชำระสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า ค่าชดเชย และค่าเสียหาย
ศาลแรงงานกลางพิพากษายกฟ้อง
โจทก์อุทธรณ์ ศาลแรงงานกลางมีคำสั่งไม่รับอุทธรณ์ ดังกล่าว (อันดับ 39)
โจทก์จึงยื่นคำร้องนี้ (อันดับ 40)
คำสั่ง
พิเคราะห์แล้ว คดีนี้ศาลแรงงานกลางวินิจฉัยว่า พยานหลักฐานโจทก์ฟังไม่ได้ว่า ที่โจทก์หยุดงาน วันที่ 16ถึงวันที่ 19 พฤษภาคม 2537 มีสาเหตุ จากการป่วย จึงเป็นการหยุดงานโดยไม่มีเหตุ อันสมควร โจทก์อุทธรณ์ว่า พยานหลักฐาน โจทก์เพียงพอที่จะฟังได้ว่าโจทก์ป่วยจริง เป็นการโต้เถียงดุลพินิจในการชั่งน้ำหนัก พยานหลักฐานของศาลแรงงานกลาง จึงเป็น อุทธรณ์ในข้อเท็จจริง ต้องห้ามตามพระราชบัญญัติ จัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน พ.ศ. 2522 มาตรา 54 ศาลแรงงานกลางมี คำสั่งไม่รับอุทธรณ์ของโจทก์ชอบแล้ว ให้ยกคำร้อง
