แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า โจทก์ฎีกา ศาลชั้นต้นสั่งว่า คดีมีทุนทรัพย์ 20,000 บาท ฎีกาของโจทก์เป็นฎีกาในข้อเท็จจริง ต้องห้ามฎีกาตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 248 วรรคแรก ไม่รับฎีกา
โจทก์เห็นว่า คดีของโจทก์เป็นคดีไม่มีทุนทรัพย์ซึ่งเป็นการฟ้องขอให้ปลดเปลื้องทุกข์จึงไม่ต้องห้ามฎีกาในข้อเท็จจริงตามกฎหมาย ส่วนในช่องทุนทรัพย์ในคำฟ้องของโจทก์ที่ได้เขียนว่าทุนทรัพย์ 20,000 บาทนั้น ไม่ใช่ทุนทรัพย์ที่แท้จริงและคดีใดจะมีทุนทรัพย์หรือไม่ จะต้องดูที่คำขอท้ายฟ้องที่โจทก์ขอมาจึงจะชอบด้วยกฎหมาย โปรดมีคำสั่ง ให้รับฎีกาของโจทก์ไว้พิจารณาต่อไป
หมายเหตุ จำเลยยังไม่ได้รับสำเนาคำร้อง
โจทก์ฟ้องขอให้ศาลพิพากษาบังคับให้จำเลยไปทำการจดทะเบียนไถ่ถอนขายฝากให้แก่โจทก์ หากจำเลยไม่ยอมไปทำการจดทะเบียนไถ่ถอนขายฝาก ขอให้ถือเอาคำพิพากษาของศาลเป็นการแสดงเจตนาของจำเลย
ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน จำเลยไม่แก้อุทธรณ์จึงไม่กำหนดค่าทนายความชั้นอุทธรณ์ให้
โจทก์ฎีกา ศาลชั้นต้นมีคำสั่งดังกล่าว (อันดับ 46)
โจทก์จึงยื่นคำร้องนี้ (อันดับ 48)
คำสั่ง
คดีนี้โจทก์ฟ้องให้บังคับจำเลยรับไถ่ถอนการขายฝากที่ดินที่มีการขายฝากไว้กับจำเลยเป็นเงินสองหมื่นบาทจำเลยต่อสู้ว่า โจทก์ไม่ได้ใช้สิทธิไถ่ที่ดินที่ขายฝากในกำหนด สัญญาจึงหมดสิทธิฟ้องบังคับขอไถ่ ดังนั้นหากโจทก์ชนะคดี โจทก์ย่อมได้ที่ดินมาเป็นกรรมสิทธิ์ของโจทก์ด้วยเหตุนี้ ที่ดิน ตามสัญญาขายฝากจึงเป็นทรัพย์สินที่พิพาทกันในคดีนี้ เมื่อทรัพย์สินดังกล่าวมีราคาตามสัญญาขายฝากสองหมื่นบาท โดยคู่ความมิได้โต้เถียงกันว่าที่ดินดังกล่าวมีราคาสูงกว่านั้นคดีนี้จึงมีทุนทรัพย์ที่พิพาทกันในชั้นฎีกาไม่เกินสองแสนบาทหาใช่เป็นคดีฟ้องขอปลดเปลื้องทุกข์อันไม่อาจคำนวณเป็นราคาเงิน ได้ตามที่โจทก์อ้างไม่ เมื่อฎีกาของโจทก์เป็นฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงจึงต้องห้ามมิให้ฎีกาตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 248 ศาลชั้นต้น สั่งไม่รับฎีกาของโจทก์ชอบแล้ว ให้ยกคำร้อง
