แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า โจทก์ฎีกาภายในกำหนดระยะเวลาที่ศาลอนุญาต ให้ขยายเวลาในการยื่นฎีกา รับเป็นฎีกาของโจทก์ ต่อมาศาลชั้นต้น มีคำสั่งว่า การสั่งรับฎีกาของโจทก์โดยผิดหลง เนื่องจาก ฎีกาของโจทก์ต้องห้าม ฉะนั้นอาศัยอำนาจตาม ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความ มาตรา 27 ประกอบกับประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 15 จึงให้เพิกถอนคำสั่งรับฎีกาของโจทก์
โจทก์เห็นว่า แม้คดีนี้โจทก์จะต้องห้ามฎีกาตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 220 ที่แก้ไขใหม่แต่ในขณะที่โจทก์ฟ้องจำเลยนั้นโจทก์มีสิทธิฎีกาได้ตามมาตรา 221 ฉบับเดิม หากนำกฎหมายที่ได้แก้ไขใหม่ใช้บังคับเป็นการไม่เป็นธรรม และทำให้โจทก์ได้รับความเสียหาย ประกอบกับหน้าที่ของศาลชั้นต้น มีเพียงสั่งรับ หรือสั่งไม่รับฎีกาในขณะที่ยื่นเท่านั้น เมื่อศาลชั้นต้นมีคำสั่งรับฎีกาแล้วต้องส่งให้ศาลฎีกาต่อไป ศาลชั้นต้นไม่มีอำนาจสั่งเพิกถอนคำสั่งรับฎีกา โปรดมีคำสั่งให้รับฎีกาของโจทก์ไว้พิจารณาต่อไป
หมายเหตุ ไม่ปรากฎหลักฐานว่าจำเลยได้รับสำเนาคำร้องแล้วหรือไม่
โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตามพระราชบัญญัติว่าด้วยความผิด อันเกิดจากการใช้เช็ค พ.ศ. 2497 มาตรา 3
ศาลชั้นต้นไต่สวนมูลฟ้องแล้ว เห็นว่าคดีมีมูล ให้ประทับฟ้อง
ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้องโจทก์
ศาลอุทธรณ์ภาค 2 พิพากษายืน
โจทก์ฎีกา ศาลชั้นต้นมีคำสั่งดังกล่าว (อันดับ 76,84)
โจทก์จึงยื่นคำร้องนี้ (อันดับ 87)
คำสั่ง
พิเคราะห์แล้ว ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 220 ซึ่งแก้ไขเพิ่มเติมโดยพระราชบัญญัติแก้ไขเพิ่มเติม ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา (ฉบับที่ 17) พ.ศ. 2532 มาตรา 13 ซึ่งใช้บังคับเมื่อวันที่ 9 ตุลาคม 2532 บัญญัติว่า “ห้ามมิให้คู่ความฎีกาในคดีที่ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษา ยกฟ้องโจทก์” คดีโจทก์ยื่นฎีกาเมื่อวันที่ 1 พฤศจิกายน 2534 ซึ่งเป็นเวลาภายหลังกฎหมายดังกล่าวใช้บังคับ จึงต้องใช้ กฎหมายดังกล่าวบังคับแก่คดีนี้ มิใช่ใช้กฎหมายในขณะโจทก์ ยื่นฟ้องมาบังคับ คดีนี้ศาลชั้นต้นและพิพากษายกฟ้องโจทก์ จึงต้องห้ามฎีกาตามบทกฎหมายดังกล่าว ที่ศาลชั้นต้นสั่งรับฎีกา โจทก์จึงมิชอบ เป็นการดำเนินการพิจารณาที่ผิดระเบียบ ชอบที่ศาลชั้นต้นจะสั่งเพิกถอนเสียได้ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 27 ประกอบประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 15 ที่ศาลชั้นต้นเพิกถอน คำสั่งรับฎีกาของโจทก์ ชอบแล้วให้ยกคำร้อง
