แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า โจทก์ฎีกา ศาลชั้นต้นมีคำสั่งว่า เป็นกรณี ต้องห้ามมิให้ฎีกาตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 220 จึงไม่รับฎีกาของโจทก์
โจทก์เห็นว่า ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญามาตรา 220 นั้น มิได้ห้ามมิให้ฎีกาในปัญหาข้อกฎหมาย เมื่อโจทก์ฎีกาในปัญหาข้อกฎหมายตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 187 และมาตรา 350 จึงไม่ต้องห้ามมิให้ฎีกา โปรดมีคำสั่งรับฎีกาของโจทก์ไว้พิจารณาต่อไป
หมายเหตุ จำเลยทั้งสองได้รับสำเนาคำร้องแล้ว (อันดับ 86 แผ่นที่ 4, ที่ 1)
โจทก์ฟ้องขอให้ศาลพิพากษาลงโทษจำเลยทั้งสองตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 187,350,83
ศาลชั้นต้นไต่สวนมูลฟ้องแล้ว เห็นว่าคดีมีมูล ให้ประทับฟ้อง
ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
โจทก์ฎีกา ศาลชั้นต้นมีคำสั่งดังกล่าว (อันดับ 82)
โจทก์จึงยื่นคำร้องนี้ (อันดับ 83)
คำสั่ง
คดีนี้ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืนตามคำพิพากษาศาลชั้นต้นที่พิพากษายกฟ้อง ดังนั้น จึงต้องห้ามมิให้คู่ความฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงและข้อกฎหมาย ตาม พระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแขวง และวิธีพิจารณาความอาญาในศาลแขวง พ.ศ.2499 มาตรา 4 ประกอบด้วยประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 220 ที่แก้ไขแล้ว ที่ศาลชั้นต้นไม่รับฎีกาของโจทก์ชอบแล้วให้ยกคำร้อง
