แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า จำเลยที่ 1 ฎีกา ศาลชั้นต้นสั่งว่า คดีนี้ศาลตัดสินจำคุกไม่เกินห้าปีจำเลยที่ 1 ฎีกาปัญหาข้อเท็จจริง จึงต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 218 ไม่รับฎีกาจำเลยที่ 1 เห็นว่า ฎีกาของจำเลยที่ 1 ในข้อ 2.1 แม้จะเป็นฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงแต่จำเลยที่ 1 ได้แสดงหลักฐานให้เห็นว่าพยานโจทก์มีข้อพิรุธสงสัยหลายประการสมควรจะได้รับการวินิจฉัยจากศาลฎีกา และฎีกาข้อ 2.2 เป็นปัญหาข้อกฎหมายโปรดมีคำสั่งให้รับฎีกาของจำเลยที่ 1 ไว้พิจารณาพิพากษาต่อไป
หมายเหตุ โจทก์ยังไม่ได้รับสำเนาคำร้อง
ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยที่ 1 มีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 335(7),(12) จำคุก 4 ปี ฯลฯ
ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้เป็นว่า ลงโทษจำเลยที่ 1 ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 335 วรรคสี่ นอกจากที่แก้คงให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น
จำเลยที่ 1 ฎีกา ศาลชั้นต้นมีคำสั่งดังกล่าว (อันดับ 68)
จำเลยที่ 1 จึงยื่นคำร้องนี้ (อันดับ 71 แผ่นที่ 2)
คำสั่ง
พิเคราะห์แล้ว คดีต้องห้ามฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงจำเลยที่ 1 รับว่าฎีกาข้อ 2.1 เป็นปัญหาข้อเท็จจริง จึงต้องห้ามฎีกา ส่วนฎีกาข้อ 2.2 ที่อ้างว่า ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยว่าศาลชั้นต้นพิพากษาว่าจำเลยที่ 1 มีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 335 มิได้ระบุวรรคจึงแก้เป็นว่าจำเลยที่ 1 มีความผิดตาม ประมวลกฎหมายอาญามาตรา 335 วรรคสี่ เป็นการแก้ไขมากและพิพากษาเกินคำขอนั้น ก็มิได้โต้แย้งว่าเมื่อเป็นการแก้ไขมากแล้วจะมีผลอย่างไรแม้เป็นข้อกฎหมายก็ไม่เป็นสาระแก่คดี ศาลชั้นต้นไม่รับฎีกาของจำเลยที่ 1 ชอบแล้ว ยกคำร้อง
