แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า จำเลยฎีกา ศาลชั้นต้นสั่งว่า คดีนี้เป็นคดีฟ้องขับไล่ซึ่งขณะฟ้องอาจให้เช่าได้ไม่เกินเดือนละ 5,000 บาท และจำเลย ไม่ได้กล่าวแก้ข้อพิพาทด้วยกรรมสิทธิ์ และมิได้โต้เถียงเรื่อง แปลสัญญาและศาลอุทธรณ์พิพากษายืนตามศาลชั้นต้น จึงต้องห้ามมิให้ฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งมาตรา 248 วรรคสอง ฎีกาของจำเลยเป็นการฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงทั้งหมด จึงไม่รับฎีกา
จำเลยเห็นว่า ฎีกาของจำเลยเป็นปัญหาข้อกฎหมายว่า โจทก์ไม่มีอำนาจฟ้องคดีนี้โปรดมีคำสั่งให้รับฎีกาของจำเลยด้วย
หมายเหตุ ไม่ปรากฏหลักฐานว่าโจทก์ได้รับสำเนาคำร้องแล้วหรือไม่
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน ให้จำเลยรื้อถอนบ้านและสิ่งปลูกสร้างออกจากที่ดินรายพิพาท ห้ามจำเลยกับบริวารเข้าเกี่ยวข้อง ให้จำเลย ใช้ค่าเสียหายให้โจทก์เดือนละ 1,000 บาท นับแต่วันฟ้องจนกว่าจะรื้อบ้านและสิ่งปลูกสร้างออกไปจากที่ดินของโจทก์
จำเลยฎีกา ศาลชั้นต้นมีคำสั่งดังกล่าว (อันดับ 82)
จำเลยจึงยื่นคำร้องนี้ (อันดับ 83)
คำสั่ง
พิเคราะห์แล้ว เห็นว่า ตามฎีกาจำเลยข้อ 4.1 เป็นฎีกาโต้เถียง การวินิจฉัยของศาลอุทธรณ์ที่รับฟังการสืบพยานของโจทก์อันเกี่ยวกับ เอกสารหมาย ล.2 และ จ.12 ในเรื่องโจทก์ได้โอนกรรมสิทธิ์ ในที่ดินให้แก่นางนิภาจ้อยจำรูญ ว่า เป็นการนำสืบและรับฟังนอกประเด็นข้อพิพาทตามคำฟ้องและคำให้การ จึงเป็นปัญหาข้อกฎหมาย ส่วนที่จำเลยฎีกาข้อ 4.2 ว่า โจทก์ไม่มีส่วนได้เสียหรือ ถูกโต้แย้งสิทธิ ไม่มีอำนาจฟ้อง ก็เป็นปัญหาข้อกฎหมายเช่นกันจึงให้รับฎีกาของโจทก์ทั้งสองข้อในปัญหาดังกล่าวไว้ดำเนินการ ต่อไป
