แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า โจทก์ฎีกา ศาลชั้นต้นสั่งว่า ฎีกาของโจทก์เป็นปัญหาข้อเท็จจริง และทาวน์เฮาส์ พิพาทมีค่าเช่าได้ ไม่เกินเดือนละ 10,000 บาท ต้องห้ามฎีกา จึงไม่รับฎีกาของโจทก์
โจทก์เห็นว่า ฎีกาของโจทก์ในประเด็นที่ว่า คำวินิจฉัยของศาลอุทธรณ์ขัดต่อประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 559เรื่องกำหนดเวลาชำระค่าเช่า เรื่องสถานที่ชำระค่าเช่าตามมาตรา 324 และเรื่องการชำระหนี้จะต้องทำอย่างไร ตามมาตรา 331 และมาตรา 333 กับประเด็นเรื่องคำวินิจฉัยของศาลขัดต่อประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 94(2) หรือไม่เป็นปัญหาข้อกฎหมาย และปัญหาข้อกฎหมายดังกล่าวนี้ โจทก์ได้หยิบยกขึ้นมาว่ากล่าวในชั้นอุทธรณ์แล้ว แต่ศาลอุทธรณ์ยังไม่ได้นำมาพิจารณาวินิจฉัยให้โจทก์โปรดมีคำสั่งให้รับฎีกาของโจทก์ไว้พิจารณาต่อไป
หมายเหตุ จำเลยแถลงคัดค้าน (อันดับ 83)
โจทก์ฟ้องขอให้ศาลพิพากษาบังคับให้จำเลยและบริวารออกไป จากทาวน์เฮาส์ห้องเลขที่1379/51ซอยประดิษฐ์ชัยถนนพหลโยธิน แขวงสามเสนใน เขตพญาไท กรุงเทพมหานคร ให้จำเลยชำระค่าเช่าที่ค้างและค่าภาษีโรงเรือน จำนวน 8,660 บาท พร้อม ดอกเบี้ยอัตราร้อยละเจ็ดครึ่งต่อปีนับแต่วันฟ้อง จนกว่าจะชำระ เสร็จและให้ชดใช้ค่าเสียหายเดือนละ 8,000 บาท นับจากวันฟ้อง จนกว่าส่งมอบทาวน์เฮาส์ คืนแก่โจทก์
ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
โจทก์ฎีกา ศาลชั้นต้นมีคำสั่งดังกล่าว (อันดับ 79)
โจทก์จึงยื่นคำร้องนี้ (อันดับ 81)
คำสั่ง
ศาลอุทธรณ์ฟังข้อเท็จจริงว่า โจทก์ไม่ถือกำหนด ระยะเวลาชำระค่าเช่าเป็นเด็ดขาดว่าต้องชำระค่าเช่าตามกำหนดในสัญญา เมื่อจำเลยชำระค่าเช่าหลังวันที่กำหนดในสัญญาจึงยังไม่ถือว่า จำเลยผิดนัดอันจะถือว่าสัญญาเช่าเลิกกัน และฟังว่า โจทก์ไปเก็บค่าเช่ารายเดือนจากจำเลยยังสถานที่เช่าของจำเลยตลอดมา แต่ต่อมาโจทก์ไม่ไปเก็บ ครั้นเมื่อจำเลยนำเงิน ไปชำระโจทก์ก็บ่ายเบี่ยงไม่ยอมรับ จำเลยต้องนำเงินไปวางไว้ ณ สำนักงานวางทรัพย์กลาง จะถือว่าจำเลยผิดนัดอันเป็นเหตุให้ โจทก์บอกเลิกสัญญาหาได้ไม่ โจทก์ฎีกาว่า เมื่อโจทก์จำเลยตกลง กำหนดระยะเวลาชำระค่าเช่ากันไว้ในสัญญาชัดแจ้งแล้ว จำเลยต้อง ชำระค่าเช่าให้ตรงตามกำหนดในสัญญา การที่ศาลอุทธรณ์รับฟัง พยานบุคคลมาเปลี่ยนแปลงแก้ไขกำหนดระยะเวลาชำระค่าเช่า ตามสัญญา ต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 94(2) และโจทก์ฎีกาว่า ในกรณีที่สัญญาเช่าไม่ได้กำหนด สถานที่ชำระค่าเช่าไว้ ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 324 กำหนดให้ชำระ ณ ภูมิลำเนาของเจ้าหนี้คือผู้ให้เช่า การที่ ศาลอุทธรณ์ฟังว่า โจทก์มีหน้าที่ไปเก็บค่าเช่าจากจำเลย เมื่อ โจทก์ไม่ไปเก็บค่าเช่าจะถือว่าจำเลยผิดนัดอันเป็นเหตุให้โจทก์บอกเลิกสัญญาเช่าหาได้ไม่ ขัดต่อบทกฎหมายดังกล่าวนั้นเห็นว่า ฎีกาของโจทก์ดังกล่าวล้วนแต่โต้เถียงดุลพินิจในการวินิจฉัยพยานหลักฐานของศาลอุทธรณ์ เป็นฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงต้องห้ามฎีกา ส่วนที่โจทก์ฎีกาว่า เมื่อโจทก์ไม่ยอมรับ ชำระหนี้ จำเลยต้องนำค่าเช่าไปวาง ณ สำนักงานวางทรัพย์กลางไม่ชอบด้วยประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 333 วรรคแรกนั้น เห็นว่า ฎีกาดังกล่าวไม่เป็นสาระแก่คดีอันควรได้รับการ วินิจฉัย ศาลชั้นต้นไม่รับฎีกาของโจทก์ชอบแล้ว ให้ยกคำร้อง
