แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า โจทก์ฎีกา ศาลชั้นต้นสั่งว่า ฎีกาของโจทก์ต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 220 และที่โจทก์ฎีกามานี้ล้วนเป็นปัญหาข้อเท็จจริง จึงไม่รับ
โจทก์เห็นว่า ฎีกาของโจทก์เป็นฎีกาในปัญหาข้อกฎหมายว่าเช็คที่ถูกแก้ไขข้อความและผู้สั่งจ่ายลงลายมือชื่อกำกับไว้จะมีผลสมบูรณ์เป็นเช็คที่ชำระหนี้ได้หรือไม่และหากธนาคารปฏิเสธการจ่ายเงินตามเช็คดังกล่าวจะถือว่าเป็นความผิดตามพระราชบัญญัติว่าด้วยความผิดอันเกิดจากการใช้เช็ค พ.ศ. 2497หรือไม่ โปรดมีคำสั่งให้รับฎีกาของโจทก์ไว้พิจารณาพิพากษาต่อไป
หมายเหตุ จำเลยได้รับสำเนาคำร้องแล้ว (อันดับ 60)
โจทก์ฟ้องขอให้ศาลพิพากษาลงโทษจำเลยตามพระราชบัญญัติว่าด้วยความผิดอันเกิดจากการใช้เช็ค พ.ศ. 2497 มาตรา 3,ประมวลกฎหมายอาญามาตรา 91
ศาลชั้นต้นไต่สวนมูลฟ้องแล้วเห็นว่า คดีมีมูลให้ประทับฟ้องศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
โจทก์ฎีกา ศาลชั้นต้นสั่งไม่รับฎีกาดังกล่าว (อันดับ 51แผ่นที่ 3)
โจทก์จึงยื่นคำร้องนี้ (อันดับ 53)
คำสั่ง
คดีนี้ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาต้องกันให้ยกฟ้องโจทก์โดยฟังข้อเท็จจริงว่าจำเลยสั่งจ่ายเช็คพิพาทให้โจทก์ยึดถือไว้เป็นประกันหนี้เงินกู้ โจทก์ฎีกาว่าการกระทำของจำเลยถือได้ว่ามีเจตนาไม่ชำระหนี้ตามเช็ค อันเป็นฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงต้องห้ามฎีกาตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 220ที่ศาลชั้นต้นไม่รับฎีกาของโจทก์จึงชอบแล้วให้ยกคำร้อง
