แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า โจทก์ฎีกา ศาลชั้นต้นสั่งว่า ฎีกาของโจทก์ เป็นฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 248 ไม่รับคืนค่าขึ้นศาลให้ทั้งหมด โจทก์เห็นว่า ฎีกาโจทก์เป็นปัญหาข้อกฎหมายที่ได้ยกขึ้น ว่ากล่าวในชั้นอุทธรณ์และเป็นสาระแก่คดีอันควรได้รับการ วินิจฉัยด้วย โปรดมีคำสั่งให้รับฎีกาของโจทก์ไว้พิจารณาต่อไป หมายเหตุ ไม่ปรากฏหลักฐานว่าโจทก์ได้รับสำเนาคำร้อง แล้วหรือไม่ ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยชำระเงินจำนวน 10,000 บาทพร้อมดอกเบี้ยในอัตราร้อยละเจ็ดครึ่งต่อปี นับแต่วันฟ้อง (วันที่ 4 กันยายน 2533) เป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน โจทก์ฎีกา ศาลชั้นต้นมีคำสั่งไม่รับฎีกาดังกล่าว (อันดับ 70) โจทก์จึงยื่นคำร้องนี้ (อันดับ 71)
คำสั่ง พิเคราะห์แล้ว โจทก์ฎีกาว่า การที่จำเลยไม่ส่งสินค้าแก่โจทก์ทำให้โจทก์เสียหายแต่ไม่อาจคำนวณเป็นเงินได้ ไม่ใช่ทางได้เสียในเชิงพาณิชย์ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 383 เป็นการฎีกาดุลพินิจในการกำหนดค่าเสียหายของศาล จึงเป็นฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงต้องห้ามตามกฎหมายที่ ศาลชั้นต้นสั่งไม่รับฎีกาโจทก์ชอบแล้ว ให้ยกคำร้อง
