แหล่งที่มา : สำนักงานส่งเสริมงานตุลาการ
ย่อสั้น
ฎีกาของจำเลยเป็นฎีกาที่โต้เถียงเรื่องการตีความตามสัญญาซื้อขายว่าเป็นสัญญาซื้อขายรถยนต์หรือสัญญาซื้อขายสิทธิของผู้เช่าซื้อตามสัญญาเช่าซื้อรถยนต์พิพาท ปัญหาการตีความข้อสัญญาดังกล่าวเป็นปัญหาข้อกฎหมาย ฎีกาของจำเลยจึงไม่ต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 248 วรรคหนึ่ง
ย่อยาว
คดีสืบเนื่องมาจากศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยชำระเงิน 40,000 บาท พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ 7.5 ต่อปี นับแต่วันที่ 12 กันยายน 2538 ไปจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์ แต่ดอกเบี้ยคำนวณถึงวันฟ้องต้องไม่เกิน 1,325 บาทตามที่โจทก์ขอ คำขออื่นให้ยก
ศาลอุทธรณ์พิพากษายกอุทธรณ์จำเลย
จำเลยฎีกา ศาลชั้นต้นสั่งว่า ฎีกาของจำเลยเป็นฎีกาโต้แย้งดุลพินิจของศาลอุทธรณ์ จึงเป็นฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริง ต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 248 ไม่รับฎีกา
จำเลยเห็นว่า ฎีกาของจำเลยเป็นการโต้แย้งในเรื่องของการตีความตามสัญญาซื้อขาย เอกสารหมาย จ.1 ว่าสัญญาดังกล่าวมีความหมายอย่างไรเป็นข้อกฎหมาย จึงขอศาลฎีกาวินิจฉัยและมีคำสั่งยกคำสั่งของศาลชั้นต้น แล้วสั่งรับฎีกาของจำเลยไว้ดำเนินการตามกฎหมายต่อไป
ศาลฎีกามีคำสั่งว่า “พิเคราะห์แล้ว เห็นว่า ฎีกาของจำเลยเป็นฎีกาที่โต้เถียงเรื่องการตีความตามสัญญาซื้อขายเอกสารหมาย จ.1 ว่าเป็นสัญญาซื้อขายรถยนต์หรือสัญญาซื้อขายสิทธิของผู้เช่าซื้อตามสัญญาเช่าซื้อรถยนต์พิพาทปัญหาการตีความข้อสัญญา เป็นฎีกาในปัญหาข้อกฎหมาย ไม่ต้องห้ามมิให้ฎีกาตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 248 วรรคหนึ่งจึงให้รับฎีกาของจำเลยไว้พิจารณาและดำเนินการต่อไป”
