แหล่งที่มา : ส่วนเลขานุการคณะกรรมการวินิจฉัยฯ
ย่อสั้น
คดีที่โจทก์ซึ่งเป็นเอกชนยื่นฟ้องวัด ที่ ๑ เจ้าพนักงานที่ดินจังหวัดอุบลราชธานี ที่ ๒ ผู้ว่าราชการจังหวัดอุบลราชธานี ที่ ๓ กรมที่ดิน ที่ ๔ จำเลย อ้างว่า จําเลยที่ ๑ นำที่ดินของโจทก์ทั้งแปลงไปขอออกโฉนดที่ดิน และจําเลยที่ ๒ ดําเนินการออกโฉนดเลขที่ ๙๔๘๕ ให้แก่?จําเลยที่ ๑ ไม่ชอบด้วยกฎหมาย ขอให้?พิพากษาหรือมีคำสั่งว่าที่ดินพิพาทเป็นของโจทก์ ห้ามจำเลยที่ ๑ และบริวารเข้าเกี่ยวข้อง กับให้จำเลยที่ ๑ ไปขอเพิกถอนโฉนดและให้จำเลยที่ ๒ ถึงที่ ๔ ร่วมกันเพิกถอนโฉนดที่ดินแปลงดังกล่าว จำเลยทั้งสี่ให้การทำนองเดียวกันว่า การออกโฉนดที่ดินพิพาทได้ดำเนินการตามขั้นตอนและถูกต้องตามระเบียบและกฎหมายครบถ้วน ที่ดินพิพาทเป็นที่ธรณีสงฆ์ ขอให้ยกฟ้อง เห็นว่า แม้เหตุแห่งการฟ้องคดีนี้จะเนื่องมาจากการออกโฉนดที่ดินซึ่งโจทก์อ้างว่าไม่ชอบด้วยกฎหมาย โดยออกทับที่ดินของโจทก์ แต่การที่ศาลจะมีคำพิพากษาหรือคำสั่งให้จำเลยที่ ๒ ถึงที่ ๔ เพิกถอนโฉนดที่ดินพิพาทตามคำขอของโจทก์ได้นั้น จำต้องพิจารณาให้ได้ความเสียก่อนว่า ที่ดินบางส่วนในโฉนดเลขที่ ๙๔๘๕ เป็นที่ดินของโจทก์หรือจำเลยที่ ๑ เป็นสำคัญ กรณีจึงเป็นคดีที่โจทก์ขอให้รับรองคุ้มครองสิทธิในที่ดินพิพาท อันเป็นคดีพิพาทเกี่ยวกับสิทธิในที่ดิน ซึ่งอยู่ในอำนาจพิจารณาพิพากษาของศาลยุติธรรม
