แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
เจ้าพนักงานด่านภาษีไม่มีอำนาจเรียกให้ผู้ที่ล่องไม้ผ่านด่านแวะเพื่อตรวจเมื่อไม้เหล่านั้นได้เสียค่าภาษีถูกต้องแล้ว
ย่อยาว
ได้ความว่าจำเลยทั้ง ๒ สองไม้แดงผ่านด่านภาษีมาในทางน้ำ ไม้เหล่านี้ได้เสียค่าภาษีแล้ว ในขณะผ่านด่านภาษี เจ้าภาษีจึงบอกให้แวะเพื่อตรวจ จำเลยทั้ง ๒ ไม่แวะโจทก์จึงฟ้องขอให้ลงโทษาจำเลยตาม พ.ร.บ. พิกัดภาษีภายใน ร.ศ. ๑๑๑ ม. ๗๕, ๘๓
ศาลฎีกาตัดสินยืนตามศาลล่างทั้งสองว่า ม. ๗๕, ๘๓ ที่โจทก์อ้างมานั้นได้ ถูกยกเลิกโดย ม. ๓ แห่ง พ.ร.บ. แก้ไขพิกัดภาษีภายใน พ.ศ. ๒๔๗๐ เสียแล้ว จริงอยู่ตามความในวรรคท้ายของ ม. ๔ แห่งพ.ร.บ. แก้ไขนั้นบัญญัติว่า ” ภาษีซึ่งกล่าวไว้ในมาตรานี้ ให้เรียกเก็บและใช้ตามบทบัญญัติทั่วไป แห่ง พ.ร.บ. พิกัดภาษีภายใน ร.ศ. ๑๑๑ ฯ” ก็มีความหมายเพียงว่าให้เรียกเก็บภาษีตามอัตราใน พ.ร.บ.ปี ๑๑๑ เท่านั้น ที่โจทก์ฎีกาว่าถ้าหากเจ้าพนักงานไม่มีอำนาจสั่งให้ผู้ใดแวะยังด่านภาษีวิธีการเรียกเก็บภาษีจะไม่มีประโยชน์นั้นเห็นว่าโจทก์จะอ้างความไม่สะดวกของเจ้าพนักงานมาเปลี่ยนแก้กฎหมายมิได้จึงพิพากษาให้ยกฎีกาโจทก์ ปล่อยจำเลยไปตามศาลล่างทั้ง ๒
